𝗧𝘂𝘁𝘀𝗮𝗸 || 𝗧𝗼𝗺 𝗠𝗮𝗿𝘃𝗼𝗹𝗼 𝗥𝗶𝗱𝗱𝗹𝗲

𝐶ℎ𝑎𝑝𝑡𝑒𝑟 𝟙

"Çıkart beni buradan, Tom! Yoksa ebediyen sana kin besleyeceğim."

"Hayır, sevgilim. Hatalarının karşılığında bir süre burada kalacaksın."

1 Sene Önce

"Avada Kedavra."

Yere düşen bedene acırcasına baktım

"Juliette!"

Kafamı arkama çevirip hızla yanıma gelen oğlana baktım. Yüzünde her zamanki sert ifadesi vardı, sinirlerimin gerildiğini hissettim tekrar.

"Sana defalarca ikaz ettim. Hiçbir ölüm yiyenimin kılına zarar vermeyeceksin!"

"Ölüm yiyenin falan değildi." diye tısladım yüzüne doğru "Ne kadar çok benimseyip güveniyorsun onlara."

Alayla bana baktı

"Hepsinin sadık kalacağına dair yemini var, Juliette."

Elimle onu geçiştirdim. Planlarını çok dikkatli yapardı ancak hala ölüm yiyenleri hakkında her şeyi bilmiyordu. Ben onlar ile daha yakın olduğum için elbette hepsinin kafasının içinden geçenleri çok net biliyordum.

"Tabii, tabii çok sadıklar."

"Senin bana sadık kalmayacağın ne malum?" dedi yüzüme eğilerek "Soyunun neler yaptığını biliyoruz. Helena, Kanlı Baron.."

Cevap vermeden sinirle devam etmesini bekledim

"Hem sen yemin de etmedin."

"Yani?" dedim ellerimi göğsümde birleştirerek "Ben istemediğim sürece bana ölüm yemini ettiremezsin. Eh, beni ordundan atman için aptal olman lazım. Benim gitmemle Slytherin'in bütün gücü yerle bir olur."

Ona her hakaret edişimde öfkesi kat be kat artıyordu. Ama bana zarar vermiyordu, veremezdi.

Bir kaç kez bana yaptığı cruciouts lanetini saymazsak.

"Çok güçlüsün ancak hala karşımda dururken zihnine girmeme izin veriyorsun."

Sinirle soludum ve ona birkaç adım yaklaştım

"Girmeye devam et öyleyse." dedim doğrudan gözlerine bakarken "Belki hoşuna gidecek şeyler yakalarsın?"

Yüzünü buruşturduğunda sırıtıp ondan uzaklaştım

"Bence de." dedim ve yanından uzaklaşıp Hogwarts'a cisimlendim. O, ve bazı ölüm yiyenleri ile beraber Abraxas'ın kapılarını açtığı Malfoy malikanesinde kalıyorlardı. Hogwarts'dan ayrılmışlardı. Onlar zaten mezun olmuş sayılırlardı. Benim önümde bir sene daha vardı.

Slytherin Ortak Salonuna yol aldım.
...
Bütün bedenim titriyor. Karanlık odada ki minicik pencere, ne zaman sabah, ne zaman akşam olduğunu anlamamı sağlıyordu. Erişemeyeceğim kadar yukarı da olan küçük camın içinden geçip, odanın soğuk zeminine vuran loş ışıktan gölgeme baktım.

Vücudum günden güne zayıflıyordu. Ve uğruna her şeyi yaptığım adamın ise umrunda bile değildi bu. Bahane olarak görüyordu her şeyi. Oturduğum eski yataktan kalkıp demir korkuluklara ellerimi geçirdim

"Orada biri var mı?"

Ölüm yiyenlerden biri gelip karşıma dikildi

"Çıkmam lazım."

"Anlamadım?"

"İhtiyacımı karşılayacağım." dedim kaşlarımı çatarak "Ulu ortaya yapmamı istemez Lord'un herhald-"