Platonic Hearts (Compass Series #1)

Chapter Eleven

Every night

“Anong flavor ‘yung sayo?”

I can immediately feel the glares I’m receiving the moment we stepped inside the canteen within their building. Hindi ko namalayang nakaabot na pala kami rito. Hindi ko naman first time sa building nila, but I rarely come here. Hindi ako sanay at masyadong intimidating na ang mga estudyante dito para sa akin. Pwede naman kaming bumili sa kalapit na canteen kanina, but he insisted. Sabi niya mas madami daw flavors ang nandito.

“Ashen, meron naman ng mga ‘yan sa nadaanan natin kanina, ah?” I questioned again. Ilang canteen na ang nadaanan namin and I can tell, these flavors were there too.

“Mas masarap ‘yung nandito.” Pagrarason niya at ngumiti. Nagsimula na siyang pumila. I remained standing beside him and tried to fix my gaze on the front. Ayoko nang ilibot pa ang tingin ko sa mga estudyanteng naririto ngayon. I can sense their supremacy, lalo na’t ‘yung College na ‘to ‘yung pinagmamalaki ng school. I mean all students are excellent. But them, they are like elites. Sila kasi ‘yung mga ginagawang pambato sa international levels na mga competition.

Kagaya nalang ng katabi kong ito.

I slightly trembled as I felt the silence of the place. Unlike any other canteens, masyadong tahimik ‘yung mga nandito. Goodness, paano ako napunta dito?

“Mas mahal ‘yang mga ‘yan…” turo ko sa selection ng mga ice creams. “Isang araw ko ng baon ‘yung mga presyo.”

Mahina siyang natawa sa tabi ko. “I will pay for us.”

Kinunotan ko siya ng noo. “Akala ko ba ‘I owe you one’?” I folded my arms. Pinagtaasan ko siya ng kilay. “Tapos ikaw ‘yung manlilibre?”

“Do you really want me to make you repay me with something? Hindi ako madaling makontento, Solace. I might ask more of you.”

“Huh?!” Nanlaki ang mga mata ko. “A-Am I supposed to be terrified with that?” hamon ko pabalik sa kanya.

“Well, are you?”

“H-Hindi ah…” I immediately denied. He just chuckled lightly.

“Then, why are you stuttering?”

Tinitigan ko siya ng mariin. Hindi ko na siya sinagot at tinuro nalang sa selection ang flavor na gusto ko. “Strawberry.”

He nodded. Hindi pa rin nawawala ang ngisi niya sa mukha. “That’s what I want too. Gusto mo share nalang tayo sa isa? I will pick the largest.”

Napangiwi ako sa alok niya. I eyed the price of the largest one. My eyes almost watered. “Hindi mo man ang sinisilip ang presyo. It’s almost 300, Aphelion.” Matigas na giit ko.

Nagkabit-balikat lang siya. “Ako naman ang magbabayad… This is my own money. Pinag-ipunan ko 'to.” he murmured calmly. Naglakad na siya sa harapan ng cashier nang nasa unahan na siya ng pila. I saw how the cashier eyed me from head to toe as if she doesn’t see someone like me every day before turning her attention to Ashen.

Napayakap nalang ako sa sarili. Ang awkward sa totoo lang. I feel like an outsider here, kahit na nasa iisang school lang rin naman kaming lahat. Of course, these circumstances couldn’t be avoided. May mga estudyante talagang nagse-serve as jewel at pride ng isang paaralan. Although they say all students are equal, that statement couldn’t be portrayed well if some are already have the privilege to be above others.

“Aria,”

“Hmm?”

Umangat ang tingin ko kay Ashen. He showed me the ice cream he bought. Napangiti ako at tumango lang sa kanya. “Thanks.”