Ο κλέφτης της καρδιάς μου. [✔ ]

Part 19

~ Εμπιστοσυνη χρονια να κερδιθει, δευτερολεπτα να διαλυθει. ~

"Νομιζα οτι το σπιτι ειναι του Πετρου και εσυ εισαι απλα μια φιλοξενουμενη." Φιλοξενουμενη? Αυτο ειμαι για εκεινον? Αυτα καθεται και της λεει?

"Τι λες?"

"Εφυγες. Τωρα." της ειπε ο Πετρος αρκετα θυμωμενος.

"Αστην να μιλησει." ειπα εγω.

" Δεν εχεις καταλαβει οτι σε λυπαται?Εισαι γι 'αυτον μια πραξη υποχρεωσης."

"Κοφτο." ειπε ο Πετρος νευριασμενος.

" Τι ειπα κατι που δεν επρεπε?" ειπε η Σοφια με ειρωνεια.

Αρχισα να τρεχω. Ηθελα να εξαφανιστω. Να παω στο δωματιο μου και να μην τους ξαναδω ποτε μου και ειδικα τον Πετρο. Τα λογια της τριγυρνουν στο μυαλο μου. Ο Πετρος με λυπαται. Νομιζα οτι με αγαπουσε σαν αδερφη του, γι'αυτο με ηθελε κοντα του. Αλλα μαλλον εκανα λαθος. Πανω στην βιασυνη μου επεσα πανω στην Ελιζα και διπλα της ηταν ο Σωτηρης.

"Τι εγινε Θαλεια μου, γιατι κλαις?" με ρωτησε η Ελιζα.

"Με λυπαται." ειπα. Ουτε που καταλαβαινα τι ελεγα απο την ταραχη μου.

"Θαλεια?" Ακουσα τον Πετρο να με ακολουθει τρεχοντας , φωναζοντας το ονομα μου.

Αρχισα παλι να ανεβαινω τις σκαλες γρηγορα, για να μην με προλαβει. Γιατι να μην εχει ενα ασανσερ?

Μπηκα στο δωματιο μου και κλειδωσα την πορτα. Αρχισα να κλαιω με δυνατους λυγμους, αυτη την φορα.

"Θαλεια ανοιξε την πορτα." ακουσα τον Πετρο

"........" Εγω δεν του μιλουσα.

"Θαλεια ανοιξε την γιατι θα την σπασω." ειπε ενω χτυπησε δυνατα την πορτα του δωματιου μου.

"Τι εγινε Πετρο?" Ηταν η αυταρχικη φωνη του Σωτηρη.

"Η ηλιθια η Σοφια ειπε κατι στην Θαλεια." τους ειπε. Α τωρα την λεει ηλιθια, ενω πριν ηταν μες στις γλυκες. "Θαλεια ανοιξε" συνεχισε και χτυπουσε ακομα , κι εγω εκλαιγα και προσπαθουσα να τον αγνοησω.

"Πετρο αστην να ηρεμισει λιγο." ειπε η Ελιζα.

"Οχι, δεν φευγω." ειπε και συνεχισε σε εμενα" Δεν φευγω μ'ακους?"

"Φυγε." του φωναξα μεσα απο τους λυγμους μου.

"Θα μεινω μεχρι να ανοιξεις."

"Δεν προκειται να ανοιξω."

"Και εγω δεν προκειται να φυγω. Σε παρακαλω, μικρη μου, ανοιξε μου." η φωνη του ειχε γλυκανει αλλα δεν ηθελα να ανοιξω.