Ο κλέφτης της καρδιάς μου. [✔ ]

Part 13

~ Και αν ακομη δεν ζηλεψες , δεν θυμωσες, δεν ειπες λαθος λογια...τοτε ακομη δεν αγαπησες.~

"Τοτε παμε." ειπε και μου εδωσε το χερι του.

Μπηκαμε μεσα και ειδαμε τον παλιο θυρωρο, τον κυρ. Δημητρη.

"Παρακαλω πειτε μου σε τι μπορω να σας βοηθησω?" ειπε. Παντα ηταν τοσο ευγενικος.

"Κυρ. Δημητρη η Θαλεια ειμαι, με θυμαστε.?"

"Η Θαλεια?" ειπε και προσπαθουσε να θυμηθει. "Η Θαλεια του Στελιου και της Αννας?"

"Ναι."

"Κοριτσακι μου, ποσο καιρο εχω να σε δω, μεγαλωσες, τι κανεις?"

"Καλα ειμαι, εσεις?"

"Καλα κι εγω."

" Χαιρομαι πολυ. Κυρ. Δημητρη απο εδω ο Πετρος."

"Χαρηκα." ειπε ο Πετρος και απλωσε το χερι του για χειραψια.

"Κι εγω αγορι μου."

"Κυρ.Δημητρη, ηρθα να δω το σπιτι."

"Δεν χρειαζεσαι αδεια για το σπιτι σου, Θαλεια."

"Τοτε εμεις παμε επανω, θα σας δω μετα." ειπα

Πηραμε το ασανσερ για τον τριτο. Ο Πετρος μου κρατουσε το χερι ακομα και μου εδινε δυναμη.

Πριν βαλω το κλειδι στην κλειδαρια πηρα μια μεγαλη ανασα. Εσφιξα πιο πολυ το χερι του Πετρου και μπηκαμε μεσα. Ανοιξα τα φωτα και τα παντα ηταν καλυμμενα με ασπρα σεντονια.

Τοσες αναμνησεις εμφανιστηκαν. Περπατησα προς το δωματιο μου. Ολα σχεδον τα πραγματα μου ειναι εδω. Δεν εχει αλλαξει τιποτα. Ειναι οπως τα αφησαμε.

Ειδα και παλι ολα τα δωματια του σπιτιου μου. Θυμηθηκα καθε γωνια του, τωρα ημουν σιγουρη οτι δεν θα τους ξεχασω ποτε γιατι ειναι μεσα στην καρδια μου. Δεν φοβαμαι πια.

" Θαλεια εισαι εδω?" Ακουσα μια φωνη.Ποιος ξερει οτι ειμαι εδω? Παραξενο.

Κατευθυνθηκα με τον Πετρο στο σαλονι. Ειδα εναν νεαρο παιδι περιπου στην ηλικια μου. Μου θυμιζε καποιον αλλα δεν ειμαι και τοσο σιγουρη.

"Ο Χρηστος ειμαι."

"Δεν το πιστευω." ειπα και επεσα στην αγκαλια του.

Με τον Χρηστο μεγαλωσαμε μαζι, μεχρι που πεθαναν οι γονεις μου και απομακρυνθηκαμε. Ειμασταν αχωριστοι. Παιζαμε συνεχεια μαζι και παντα η ωρα περνουσε πολυ γρηγορα μαζι του που ορισμενες φορες μας εψαχναν σε ολη τη γειτονια αφου νομιζαν πως ειχαμε χαθει.