ပြန်လည်ရှင်သန်ပီးနောက်သူဌေးကြီးရဲ့ချစ်ဇနီးလေးဖြစ်လာခဲ့တယ် [BL]

19 [Not for him]

ဖုန်းချပြီးတဲ့နောက် စစ်ရိချန်က မောက်မာစွာနဲ့

"ဒါက ငါ့အိမ်၊ ဒီနေ့က ငါ့ဂုဏ်ပြုပွဲနေ့၊ ချန်ရှုက ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖိတ်ဖို့ အရည်အချင်းမရှိဘူး။ မင်းတို့ကိုလဲ ငါ လက်မခံနိုင်ဘူး။ တစ်ခုခုထပ်ပြောစရာရှိရင် ချန်ရှုကို သွားပြောကြ"

စစ်ရိချန်ရဲ့ အရှက်ရစေတဲ့ စကားများနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ရှိနေတဲ့လူတွေရဲ့ မထီမဲ့မြင်ပြုသော မျက်လုံးများက ကျောင်းသားတွေကို အရှက်ရစေသည်။ ချန်ရှုနဲ့ ဆက်ဆံရေးမကောင်းတဲ့သူတွေက ချန်ရှုဟန်ဆောင်ပြီး သူတို့ကိုမျက်နှာပျက်အောင်လုပ်တယ် ထင်ပြီး ကျိန်ဆဲနေကြတယ်။ ဒီလိုမျက်နှာပျက်ခဲ့ရတဲ့အတွက် ချန်ရှုကို အလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။

ချန်ရှု နဲ့ ဆက်ဆံရေးကောင်းတဲ့သူတွေလဲ မျက်နှာတွေနီမြန်းလာပြီး အခြေနေမဟန်မှန်းသိတာကြောင့်

" ငါတို့ကို မကြိုဆိုဘူးပဲ၊ သွားကြရအောင်။"

"သွားကြစို့၊ သွားကြရအောင်၊ ငါတို့က ဆင်းရဲသားပေမဲ့ မာနရှိတယ်၊ ငါတို့က ခေါင်းမာမာနဲ့ ပေါင်လုံးဖက်ထားမှာ မဟုတ်ဘူး။"

စစ်ရိချန်ရဲ့ နောက်ကနေ ရှိုးပွဲကောင်းကို ကြည့်နေတဲ့ လူတစ်စုကလဲ လှောင်ပြောင်တဲ့ အပြုံးတွေနဲ့

" ချန်ရှုက သူ့ကိုယ်သူ အရေးကြီးတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ တကယ်ထင်နေတာပဲ၊ သူ စာမေးပွဲမှာ ဘယ်လောက်ပဲ တော်တော် စစ်သခင်ကြီးက ချန်ရှုအတွက် ဂုဏ်ပြုပွဲလုပ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး"

ကုရှင်းဟောင်နဲ့ အခြားသူများက မျက်နှာပျက်နေကြပြီး စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့ပုံစံဖြင့် ထွက်ခွာရန် ပြင်ဆင်နေချိန် ခေါင်းပေါ်မှ မီးများ ရုတ်တရက် မှိန်သွားကာ ဒုတိယထပ်ကို မီးထိုးပြလိုက်သည်။ ခမ်းနားထည်ဝါတဲ့ ခရုပတ်လှေကားပေါ်တွင် သွယ်လျပြီး အရပ်ရှည်သော လူနှစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ကနေ အောက်ထပ်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ ဆင်းလာခဲ့သည်။

စစ်ရယ်က ဝတ်စုံပြည့်ဝတ်ဆင်ထားပြီး ကျစ်လျစ်တဲ့လက်မောင်းနဲ့ကိုယ်အချိုးစားက ထင်းနေသညါ။အမူရာက တည်ငြိမ်နေပြီး တောင်ပေါ်မှာရှိနဲ့ နှင်းဖွဲလေးတွေလို အေးစက်တဲ့မျက်နှာက ကြည်လင်နေခဲ့တယ်။