Instagram: azimet340
Bu hikayenin bütün hakları tarafima aittir. En ufacık taklit kopyalanma olursa resmi islem başlatılacaktır.
Üvey ailesi tarafından deli ilan edilerek tımarhaneye kapatılan bir kız.
Hastanede geçirdiği krizle 2. bir kişilik ola...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Planımı değiştirmem gerekiyordu. Ama olsun. O ikisinden aynı anda kurtulacaktım. Eninde sonunda intikam alacaktım.
Hemen motoru çalıştırıp geri döndüm. Gidecek yerim olmadığı için yine Özlem'in evine dönmek zorundaydım. Zaten hala uyuyordu büyük ihtimalle.
Yol üstünde hızlıca bir markete ve optik e girdim. Sonra da Özlem'in evinin yolunu tuttum. Anahtar hâlâ bende olduğu için girmem zor olmadı.
Ama yinede temkinli davranarak girdim salona. Özlem dediğim gibi hâlâ uyuyordu. O yüzden işim kolay olacaktı. Özlem uyanmadan işimi bitirip hemen geri çıkabilecektim.
Marketten aldığım boyayı banyoda hazırlaıp kenara bıraktım. Sonra banyo dolabından aldığım makası kullanarak uzun saçlarımı enseden kestim gelişi güzel kat verdikten sonra aldığım siyah boya ile boyadım tabii kaşlarımıda boyamam gerekiyordu. Onları da boyadıktan sonra bir süre bakleyip saçlarımı hızlıca yıkadım. Yeni lenslerimi takıp aynadaki yeni halime baktım. Şimdi siyah saçlı kara kaşlı kara gözlü esmer bir kadındım bu halimle beni tanıyamazlardı.
İşimi bitirip salona geri döndüm. Özlemi son kez öpüp, "Elveda. " Dedim. Elveda çünkü artık dönemem.
Özlem'in dairesinden çıkıp asansöre bindim. Aşağı inerken asansördeki aynada kendime baktım. Nasıl bu hale gelmiştim ben.
Herşey çok daha güzel olabilirdi. Ferman'la mutlu bir hayatım olabilirdi. Hepsi,hepsi o ikisinin suçuydu. Aşkımı red eden Ferman'ın ve o küçük yılanın suçuydu.
Ölmeyi hak ettiler. Hakettiler.
Aşağı inince asansörden ve binadan çıkarak hızlı adımlarla park yerine girdim. Alelacele park ettiğim aracıma binerek adamımı tekrar aradım.
" Vah vah. Üzülsekmi acaba. Numaracı yılan. Kim bilir ne oyun peşinde."
"Şuan hastanenin önündeyim."
" Gelmemi bekle yoldayım."
" Peki efendim."
Telefonu kapatıp motoru çalıştırdım. Diseksiyonu ana caddeye doğru çevirip gaza bastım. Ağır sekilde ilerlerken önümdeki araçları izliyordum. Akşam olduğu için şehir yine ışıl ışıldı. Belkide birdaha göremeyeceğim bir ışıltı. Ben geceleri şehrin ışıklarını izlemeyi çok severdim. Birgün Ferman ile birlikte onun kollarının arasında terastan bu şehrin ışıklarını izlemenin hayalini hep kurdum. Ama hayal olarak kaldı hep. Adım adım ilerlerken geçmişe doğru bir yol buldu zihnim.
Ferman'ın yanında buldum kendimi.
Ferman ve ben... Okuldan çıkmışız. Bütün kızlar bize bakıyor. Ferman o zamanda çok yakışıklı hep yakışıklıydı. Her haliyle kızların kalbini kazanabilecek bir erkek. Güçlü, karizmatik,zeki... Ona çok aşıktım, hemde çok. Ama o beni hep arkadaşı olarak gördü. Ben ona yakınlaşmaya çalıştıkça o benden uzak durmanın yollarını buluyordu. Gözlerinde bir kıvılcım görmem yeterdi halbuki. Bir işaretiyle her şeyimi ona sunardım. Sonunda itiraf ettim.
