Flame Of Affection (Rich Girls Series #3)

CHAPTER 22

"Oh Delaney, mabuti at lumabas ka na, kanina pa kita kinakatok sa kwarto mo, hindi mo naman binubuksan." A radiant smile immediately greeted me as I turned my attention to Lola. Lola is sitting on her seat in our dining room. Her two arms are both resting on the table while her eyes and lips cannot remove the happiness on it. Kung kayang ngumiti ni Lola, pwes ako hindi.

"What? I'm late?" I asked while faking my smile. "Sorry, inaayos ko pa kasi yung sarili ko Lola. You know, I need to be beautiful." A force laugh instantly formed in my lips. Kaya ng labi ko ang mameke ng isang masayang tawa. Kaya ng labi ko itago ang lahat ng sakit, pangungulila at kalungkutan na hindi kayang gawin ng puso ko. Kaya ng labi ko ipakita kay Lola na masaya ako kahit na ang totoo ay durog na durog na ako.

Ayaw kong mahalata ako ni Lola. Ayaw kong mapurnada ang plano ko, ang plano namin ni Mommy. I need to act based on our plan. Kailangang mangyari at maisayon ang lahat base sa plano namin ni Mommy.

"I'm glad that your back in your old self, Delaney." Lola is still grinning ear-to-ear. "I told you, madali lang kalimutan si Zeil." She added that makes my heart breaks even more. Basag na ang puso ko simula nang iwan ko si Zeil doon sa hacienda, pero dahil sa narinig ko kay Lola, parang mas lalo pa nyang binasag ang puso ko.

"Of course, Lola!" I said gladsome that even my eyes were also infected with the fake emotion that my face were currently showing. "Hindi naman ganoon kahirap kalimutan si Zeil, he's just a piece of cake." Pinilit ko ang sarili na ko madeliver ng maayos ang sasabihin ko at nagawa ko naman ito nang hindi nauutal.

Great job Delaney! Pwede mo ng palitan si Sydney! Just great!

"He is just nothing in your life Delaney, look, your back and I'm glad!" Si Lola sabay tayo sa kaniyang pag kakaupo at agad akong yinakap ng mahigpit. Ngayong nakayakap ng mahigpit sa akin si Lola, parang gusto kong umiyak dahil nasasaktan nanaman ako sa tuwing naaalala ang ginawa nya. Until now, I still don't know her true reason why she did that to me. To us. In my relationship. I still can't quite understand her unrealistic and unreasonable reason. She just want to protect our family? For what? My both fist are starting to form, restaining my self to push away Lola. Away from my body, but I know I can't do that. I can't ruin our plan. I need to be strong. Yinakap ko rin si Lola katulad nang yakap na ibinibigay nya sa akin.

"Ummm, Lola, I'm hungry na, pwede na ba akong kumain?" Inilagay ko ang pareho kong kamay sa balikat ni Lola at pagkatapos ay marahan ko syang tinulak papalayo sa akin.

Hindi ko alam, pero parang hindi na kasi ako komportable sa posisyon namin ni Lola.

Napalunok naman ako ng laway nang makita ang mukha ni Lola. Lola is raising her right brow. Parang may sinasabi ang kaniyang mga mata na pilit iniintindi ng sistema ko.

"I'm just hungry Lola, pwede na po ba akong kumain. Didn't you call me earlier because we're going to eat? Then I'm here!" Ngiti ko ulit sabay turo sa sarili ko. "I'm ready to eat, gutom na gutom na ako Lola." I forced my self to make my voice convincing.

Hindi pwedeng masira ang plano ko.

"Okay, tara kain na tayo." Tumango naman si Lola at tumalikod na. Kasabay ng pagtalikod ng katawan ni Lola sa akin ang pagbuga ko ng hangin na kanina pa kinikimkim ng baga ko.

"Delaney, come on huwag mong paghintayin ang Lola." Napatitig naman ako kay Mommy dahil sya ang nag salita nito. She's in the right side of the table. Wala syang katabi dahil wala naman si Daddy dito, may inaasikaso kasi ito tungkol sa iba pa naming mga negosyo. Her eyes are saying something that I know what it was. Binigyan ko lang naman ng isang tipid at makahulugang ngiti si Mommy, alam ko naintindihan na nya ito. "Are you glued in that place Delaney? Masamang pinaghihintay ang pagkain." Hindi ko naman mapigilan ang matawa dahil sa sinabi ni Mommy at kalaunan ay napailing na. Habang naglalakad papunta sa komedor, hindi pa rin maalis ang tipid at pekeng ngiti sa labi ko.