CHAPTER THREE
Dazinco’s POV
[Hello Anzi,] I heard Kelly said in a cheerful tone, nakauwi na kami galing sa pagbibili ng libro at pamamasyal sa NS mall.
“Hello, bakit ka na patawag?” tanong ko at pinunasan ang mukha ko, kakatapos ko lang maghilamos at bigla na lang siya tumawag. Ang kulit din kasi ng isang to, simula ng maging coach ko siya palagi siyang tumatawag sa akin kaya instant kausap ko na siya every time na bored siya. Noong una eh hindi ko pinapansin ang tawag niya pero dahil makulit siya, wala na akong nagawa kun’di sagutin ang mga tawag niya.
[Wala, kinukumusta lang kita, anyway kumusta ang pag-uwi mo? Hindi ka ba tinanong ng guard?]
“Hmm…Mabuti naman at hindi ako tinanong ng guard, ikaw? Nasaan ka?” umupo ako sa higaan at hinintay ang sagot niya, wala namang masyadong naging problema sa pagpasok ko dahil palagi akong low-key pag lumalabas at pumapasok ng building.
[Ito na sa bahay,] napakunot ang noo ko sa pagsagot niya, ang lalim ng buntonghininga na ginawa niya.
“Are you okay?” tanong ko at dahandahan hinila ang kumot para ibalot sa katawan ko, tahimik ko lang siyang hinihintay kung ano ang sasabihin niya dahil sa naririnig ko lang sa kanya ngayon ay parang may problema siya. It’s the first time I heard her like this, I usually hear her in a cheerful and sometimes serious voice but never the problematic one.
[Hah? A-ah yeah I’m okay, don’t worry. Anyway! I got a question for you,] sagot niya at iniba ang topic pati na rin ang kanyang boses, hinayaan ko na lang siya at hindi pa nagtanong. She still doesn’t want to open up and share her problems so I’ll leave it, time will come that she will welcome me to her life comfortably.
[Do you believe in destiny?]
“What? Bakit mo yan naitanong sa akin?” nagtataka kong tanong, minsan rin eh ang out of the topic ang pinagsasabi niya.
[Eh…ewan ko rin basta sumagi sa isip ko kanina tapos kung saan-saan na napadpad, hindi nga ako makatulog ngayon dahil sa kakaisip.] napahiga ako sa higaan at tiningnan ang kesame, destiny is fate and also known tadhana in Tagalog. I do believe in destiny and there is no explanation, I can’t explain it.
“I, believe in destiny.”
Sagot ko sa tanong niya, naniniwala ako na mayroon para sa akin, kahit ano pa iyan ma pa soulmate ko o sa trabaho na makukuha ko, sinabi kong na I can’t explain kasi tamad ako mag explain. Basta ayaw ko mag-explain, i-google mo na lang kung hindi mo alam.
┐( ˘_˘)┌
[Okay, now, do you believe that the mission you’re going to do is your destiny?]
I was taken back with her sudden question, what do she know about my mission? And is it my destiny? I think it is my destiny to do the mission, it’s a thing I must do. I cleared my throat and answered yes, she just hummed yes and heard her yawn. I glanced at the wall clock and its nine fifty-five, it’s already getting late.
“Goodbye. Sleep well.”
Pinatay ko na ang tawag at sumandal sa sofa ng wala akong narinig na response galing sa kanya, she is probably sleeping already. Knowing her hanggang nine lang ng hapon ang up time niya, she is an early sleeping person kaya ayan tulog na kahit pa may kausap siya.
Napangisi na lang ako sa darating na araw, excited na ako sa mission na gagawin ko. The mission is not given by some boss I work for, it’s a mission I made for myself and that what makes it more exciting. Tumayo na ako at pumunta sa kusina para ihanda ang kakainin ko, naghain ako ng kanin na kanina pa naluto at leftover fried chicken na dinala ko galing sa KFC.
