Wezens? 1 Wezen?

47

Het zijn een stuk of 44, heb ik net uitgerekend.
----
Dit is hoe uitgerekend, drie bij Lilia en Liren, vijf bij 'de vriend' en op alle overige vielkanden, wat er dus zes zijn, zes dus zes keer zes plus drie van Lillia en Liren en vijf van 'de vriend' is 44. Dus rond de 44.

Ik doe de deur open en de kinderen rennen naar binnen. Ik leg het meisje in de plek voor de kleine kinderen en ze begint rond te kruipen. Ik ga naar Liren en Lillia, ik ben heel benieuwd hoe het nu gaat. "Hoi, wat leuk dat er mochten komen, en wat leuk ziet het er hier uit." Zegt Lillia. Ik heb de neiging haar mama te noemen, maar dat is ze niet helemaal. "Hoi, hoe gaat het met jullie?" Vraag ik nieuwsgierig. Ik weet het, normaal hou ik niet zo van dit soort praatjes, maar nu is het wel leuk. "Ja, wel goed. Hoe ga-" ze word onderbroken door Liren die op ons af komt lopen en dan zegt: "Wat is er gebeurd met je arm!" "Hij is door de midden gehakt door een vijand." Zeg ik zacht.

"Oh, gaat het?" Vraagt Lillia bezorgt. "Ja, het gaat prima, ik kan er al aan hangen en dingen mee doen, het voelt gewoon of ik mijn arm er weer aan heb, het handige is zelfs dat ik er dingen in kan stoppen en het kan laten lijken of het een echte arm is." Vertel ik enthousiast.

Het is een leuke dag geweest en ik kijk er met plezier op terug wanneer ik in bed lig. Lilian en Liren waren super blij, en ze mogen met alle kinderen er een week blijven slapen op mijn ouders kosten. Er zijn allemaal leuke activiteiten gepland wat  voor jong en oud leuk is. Ze gaan met z'n allen ook nog spelletjes doen. Ik vind het wel jammer dat ik de laatste twee dagen niet meer mee kan doen, omdat ik dan weer naar school moet.

Maar ergens heb ik ook wel weet zin om naar school toe te gaan. Vooral om meer te weten te komen over de toverstaf die ik heb, ik heb hem in de tas zitten die nooit vol zit. Mijn ouders en Daniëlle willen er niks over vertellen. Ze zeggen dat dat aan de persoon is die mij les geeft.

De dagen die ik nog met mijn 'familie' heb, gaan snel voorbij en voordat ik het weet, zit ik weer op een vielkande met Roos-Anne, boeken ingepakt, reserve prothese en nog veel meer.

Op school aangekomen worden we gelijk mee gesleept naar onze kamer door Lizzie, Lieke en Carlo. "We hebben jullie nodig om de twee gay stelletjes even van elkaar af te trekken. Ze zeggen dat ze niets meer te doen hebben dus dat ze hun tijd nuttig besteden door te knuffelen. " Zegt Carlo, hij ziet er een beetje verdrietig uit, waarschijnlijk omdat zijn mate er niet is. "Laten we  dan maar snel gaan." Zegt Roos-Anne.

Éénmaal aangekomen op de kamer dump ik mijn tas en zie ik inderdaad Lucas op Peter zitten en Henriëtte op Alex. Beide stelletjes hevig zoenend. "Dit noem ik een warm welkom." Zegt Roos-Anne zo sarcastisch mogelijk. De vier wezens die net nog zo heftig aan het knuffelen waren kijken haar nu aan met een blik als 'hoe zijn zij nou weet binnen gekomen'. "Uhhhh... Sorry, uhh.. Welkom terug, super fijn dat jullie er weer zijn." Zegt Peter stotterend. "Ik dacht dat je arm eraf was?" Zegt Alex zonder omwegen. "Is ie ook." Zeg ik helemaal in de war, want ik heb geen arm. Ja okey, mijn rechterarm heb ik nog.

"Dat is een prothese." Zegt Roos-Anne, die wel gelijk snapt waar het bij Alex mis ging. "Oh, wow, die lijkt echt." Zegt Alex terwijl ze naar me toe loopt en de prothese zachtjes aan raakt. "Niet doeën." Zegt Henriëtte een beetje jalours, ze trekt aan Alex haar arm in poging om haar weg bij mij te halen. "Niet zo jalours doen, het is maar een prothese." Zegt Alex grinnikend. "Je bent schattig als je jalours bent." Zegt ze er nog snel achteraan, waarna ze op Henriëtte haar neus boopt. "Toet." "Wisten jullie al dat wij verkering hadden?" Vraagt Lucas nieuwsgierig, er vanuit gaande dat wij klaar waren met ons gesprek.

"Nee, maar zodra we binnen kwamen was het meteen duidelijk." Zeg ik zachtjes. "Ja, dat lijkt me nogal logisch," zegt Peter. "maar hé maakt niet uit." Vervolgd hij zachtjes tegen Lucas als Lucas hem verdrietig aankijkt. Hij drukt een kusje op het verhoogd van Lucas en Lucas lijkt weer blij.

"Super leuk dat jullie er weer zijn, als jullie alle leerboeken hebben doorgelezen hebben jullie niks gemist." Zegt Lizzie. "Ja, we hebben alle boeken gelezen, dus ik denk dat er niks mis is." Zeg ik blij. "Wacht, wat, jullie hebben het echt helemaal gelezen?" Zegt ze daarna verbaasd. Roos-Anne en ik knikken twijfelend. "Dan zijn jullie verder dan wij." Constateert ze ontsteld. "Blijkbaar." Zegt Roos-Anne.

Tshigi klimt in mijn bed. De floepsie vliegt achter Tshigi aan en beland zo ook in bed. Misschien moet ik erachter komen hoe de floepsie heet, maar ik zou niet weten hoe.

Ik word uit mijn gedachten gerukt door geklop op de deur. De deur gaat open en ik zie Volkert samen met Mintcho binnen komen.  "Haa, wat fijn dat jullie er weer zijn." Zegt Volkert.  "Hoe gaat het met je arm?" Vraagt Mintcho. "Goed, ik kan al aan mijn prothese hangen. Het is wel raar dat het lijkt alsof ik daar nog een arm heb, terwijl dat niet het geval is."

"Matthias wil dat jullie even naar het binnen, binnen plein komen." Zegt Mintcho. Roos-Anne knikt en begint te lopen. Ik loop haar achterna en we lopen door gangen die ik niet ken. We komen bij een deur die Roos-Anne open trekt. We staan in een mini binnen tuintje die helemaal omringt is met muren. Als we de deur achter ons sluiten hoor ik gekraak, het komt vanuit de grond. De grond begint te beven en het duurt niet lang of er zit een gat in de grond. Het gat wordt groter en groeit snel, dan komt er een draak uitgevlogen.
-------------
Sucar.