Kürtaj odasından ayrıldım. Ve beni telaşla , yanında uzun boylu , benim gibi yeşil gözlü , bir genç erkekle bekliyordu.
"Anne!"
"Kızııım!"
Annem gözleri yaşlı halde koşup bana sımsıkı sarıldı. Ben ne olduğunu anlamamış bir şekilde sarıldım ona. Sarılışımızın ardından annem yüzümü avuçlarının arasına aldı. Okşadı. Öptü yanaklarımdan , alnımdan.
"Oh şükürler olsun kıymadın o bebeğe!"
"Neee?! Buna sevindin mi anne ?!"
"Evet!"
"Neden?! Neden anne?! Biliyorsun bu bebek..."
"Biliyorum kızım o bebek istenmeden oldu! Ama kızım neticesinde o senin yavrun! Senin bir parçan! Babasının günahının bedelini o masum canı öldürerek mi alacaksın ha ?!"
"Ama anne.."
"Aması yok kızım! Sen benim güçlü kızımsın. Bu iğrenç olay oldu diye bunun hıncını bu bebekten çıkaramazsın! Bunu o bebeği doğurduğunda , büyüttüğünde anlayacaksın..."
Bir şey diyemedim. Çünkü anneydi o. Tecrübeliydi. En iyisini o bilirdi.
Sonra yanındaki genç oğlana döndü.
"Bak kızım ona. O kim biliyor musun ?!"
"Evet en merak ettiğim şey. Kim o anne?"
"Benim yıllar önce elimden alınan evladım , öldü sandığın erkek kardeşin Aslan!"
