Yaren'in çığlıyla Azat ve Handan hanım yukarı çıktılar. Ve Yaren'in yatağında kanlar içinde kalan beni gördüler. Azat telaşla yanıma geldi. Ve elleriyle saçlarımı yüzümden çekip konuşmaya başladı.
"Gönül ?! Ne oldu sana ?! Ne oluyor ?! Nasıl oldu bu ha Yaren?!"
"B bilmiyorum abi ! G Gönül bana h hesap sormaya geldi. B bende kendimi k korumak için onu ittim. Kapıya k kadar ittim. Ama birden Gönül ba bağırdı ! Kan aktı sonra ! D daha sonra b bebeğim dedi!"
"Bebeğim" kelimesiyle Handan hanımın gözleri kocaman oldu. Azat'ta "bebek" kelimesiyle dondu kaldı.
Ama şu an bunların hiç biri önemli değildi. Azat Yaren'e öfkeyle baktı. Bu sefer Azat'ın elinden kurtuluşu yoktu. Beni derhal hastaneye götürmek için Azat kucağına aldı. Bayılmıştım.
Handan hanımda bebeği duyunca bir hoş olmuştu. O da beni sevdiği için değilde "bebeğin" gerçekten olup olmadığını öğrenebilmek için ardımızdan geldi.
*
Hastane
Azat kucağında beni hastaneye getirdi ve bir sedye getirildi. Kucağından indirdi , sedyeye yatırdılar beni. Ve müdahale etmek üzere beni götürdüler.
Bu Azat'ın benim için ilk telaşı , ilk endişesiydi.
