Gönül'den
1 gün sonra...
Hastaneden çıkmış , konağa getirilmiştim. Şimdi Azat'ın odasında , yatağında dinleniyordum. Azat'ta yanı başımdaydı. Onu görmek bile istemiyordum ama bu saatten sonra artık mecburdum ona katlanmaya.
"Ne olduda böyle sütten kesilmiş yavruya döndün? Bebek için tüm bunlar değil mi?"
"Hayır. Senin ve bebeğimin sağlığı için."
Dalga geçercesine güldüm. Bu söylediklerine tabi ki inanmıyordum. Çünkü tüm bu yaptıkları benim için değil , bebek içindi! Beni istemeyen bir adam birden neden beni düşünsün ki ?
Düşünse bile istemiyorum zaten!
"Buna inanmamı bekliyorsun umarım! Çünkü benim senin yalan sözlerine karnım tokta."
"Bana , aileme olan nefretinden ne dediğini bilmiyorsun. Ve beni Miran'la karıştırma! Ben intikam için bir kızı alıpta ortada bırakmam!"
"Bırakmazsın demek! Ama intikamını bir kızın namusuna el sürerek alırsın. Üstüne bebeğide hiç bir şey olmamış gibide istersin! Seni Miran'la karıştırmıyorum. Çünkü senin yaptıkların Miran'dan daha beter!"
"Gönül ağır konuşuyorsun ve haddini aşıyorsun şu an! Benim sana yaptıklarım istemedendi bu bil bir kere! Ben o gün sarhoştum kafam dağılmıştı! Eğer sarhoş olmasaydım olmazdı bunlar! Ama Miran'ın Reyyan'a yaptıkları hepsi bilerekti!"
Sustum çünkü yine kavga ediyorduk. Uzayacaktı yine.
"Bununda üzerine hâlâ Miran'ı seviyor ve savunuyorsun çok yazık!"
"Sen nesin ha Azat Şadoğlu! Sende o iğrenç dediğin adamı seven kadını seviyorsun! Buna ne demeli?! Kendisini terk eden adama aşık Reyyan'ı!"
"..."
Bir şey diyemedi çünkü gerçekler buydu. Azat yutkundu. Ama sonra yerdeki bakışlarını bana çevirdi. Ağzından çok şaşırdığım şeyler döküldü.
"Ben Reyyan'dan vazgeçtim! Bitti!"
