Handan hanım ne var ne yok her şeyi Azat'a telefonda arayıp anlattı. Tabi olanları gerçekleri bilmeyen Azat annesinin söylediklerine inandı.
Şirketten bu duyduklarına öfkelenerek ayrıldı.
Konağa geldi.
*
"Gönül?!"
"Bir bana hesap sormayan sen kalmıştın zaten Azat!"
"Aynen öyle! Ne oluyor ?! Her şeyi açıkla bakalım?! Annemin söyledikleri , anlattıkları doğru mu ?!"
"Elbette açık sözlü olacağım! Doğru değil ! Malum bir yılanın dilinden doğrular dökülmez , zehir akar!"
"Gönül!"
Azat el kaldırdı bana. Annesine yılan iması yapmam zoruna gitti. Öfkeyle el kaldırdı. Ama tokat atamadı. Ben ise gayet sakindim.
"Ne oldu? Neden durdun Azat? Atsaydın ya bana tokat? Tıpkı bana iki ay önce zorla sahip olduğun gibi birde zorla tokat atsaydın ya."
"Doğru konuş! Sinirlerimi bozma!"
Tokat atmaya hazır elini yumruk yapıp sinirle geri çekti.
"Doğruları söylesem bile inanmayacağın için boşuna kendimi yormak istemiyorum!"
"Gönül bak yeterince sinirliyim sana! Şifreli şifreli konuşup öfkemi artırma!"
"Evet aşırı sinir bozduğum doğrudur. Ve insanların sinirini bozmayıda bayılırım. Malum mahvolmuş bir hayatı olan bir kızım. Bu hakkımıda benden alamazsınız yani!"
"Konuyu saptırma!"
Ben söylemedikçe o daha çok sinirleniyordu. Ben söylemeye çalıştıkça o deliriyordu. Bunu yapmak çok hoşuma gitti.
Azat odada deli gibi dönüp dolaştı. En son bir komodini öfkeyle devirdi. Ben güldüm. O da bağırdı.
"Konuş be konuş ! Ne diyeceksen inanacağım lanet olsun tamam mı?!"
"Hah şöyle yola gel!"
