Korkuyla sadece yapma , dokunma bana diye bağırıyordum.
Ama nafile yine kimse duymuyordu beni.
Azat zorla bana sahip olurken , ben ondan kaçamıyordum ve kimseye sesimi duyuramıyordum.
Bedenim onun bedeninin altında acı çekerken ben sadece acıyla sızlanıyordum.
Ve dudakları...
Dudakları boynumda geziniyordu. Elleri bedenimde geziniyordu.
Ben ise çaresizce
"Azat yalvarırım yapma! Bırak beni! Yapma! İmdaaat!" Diye bağırıyordum. O ise " Her şey çok geç Gönül Aslanbey ! Miran nasıl Reyyan'ın namusuna el sürüp ortada bıraktıysa , bende senin namusunla oynayıp ortada bırakacağım ! İntikamımı alacağım!"
Dedi.
Ve dudakları hızlandı boynumun etrafında .
Onun kolları yüzünden canım yanan bileklerimi artık kontrol edemedim ve kendimi Azat'a teslim ettim. Gücüm kalmamıştı ve bu savaşı kaybetmiştim.
Ve Azat o gece tamamiyle namusuma el sürüp istediğini elde etmişti. Reyyan'ın intikamını almıştı benden.
Yatakta benim üzerimden kalkıp güldü. Bana acıyla baktı. Sonra üstünü giydi. Pantolonun kemerini taktı ve yapmacık bir şekilde
"Aldım intikamımı Gönül Aslanbey!"
Dedi.
***
İğrenç bir kabusun ardından gözlerimi korkuyla açtım. Ve yine ağlamaya başladım.
Bir kez daha yaptıklarımın vicdan azabını çekmeye başladım.
Gerçekten bu mu olacaktı ? Şimdi bu yaşanılanların intikamınıda Azat gerçekten böyle mi alacaktı ? Korkuyla lavaboya koştum. Kapıyı kapattım ve aynanın karşısına geçtim.
Ağlamaktan kızarmış gözlerime , titreyen ellerime baktım. Daha sonra ağlayarak elimi yüzümü yıkadım.
Kabusun etkisi hâlâ üzerimdeydi.
Resmen Azat'ı kabusumda , namusuma el sürdüğünü görmüştüm. Korkunçtu...
Ve yine acı içinde bıraktım kendimi yatağa. Ama ansızın kapımın tıklatılmadan açılmasıyla sıçradım yataktan. Gelen babaannemdi. Ve gözleri aynı nefretle bakan beni buldu. Ben acıyla ona baktım "ne oluyor?" Dercesine.
O da hiç konuşmadan beni yatağımdan , kolumdan tutup kaldırdı. Önce uzunca baktı. Sonra sert bir tokat atıp beni yere kapaklandırdı.
"Adımızı kirlettin! Bundan sonra bu ailedede, konaktada yerin yok! Pılın pırtın toplatıldı! Aşağıda Nasuh seni bekliyor! Şadoğlu konağına defolup gidiyorsun!
Berdel kararına göre artık o adamın karısısın! Burada yerin yok! Şimdi kalk ve aşağı in!"
Bu acı gerçekle babaanneme tek kelime bile dahi etmedim. Sonuçta benim yüzündendi. Kendi hatam yüzünden şimdi bunun bedelini böyle ödeyecektim.
Gözlerimden korku ile akan gözyaşlarıyla kalktım yerinden. Kendime , odama son defa baktım.
Demek ki bu kadar çabuk o cehenneme gidecektim...
O kabusumun olmamasını çaresizce umarak ayrıldım odamdan. Büyük bir hayal kırıklığıyla avluya indim. Avluda herkes toplanmıştı annem haricinde. Reyyan'da Aslanbey'e getirilmişti. Ve gayet mutlu görünüyordu. Miran'a , ona nefretle , öfkeyle baktım. Sonra Nasuh ağa sertçe kolumu tutup çıktık konaktan. Bindik arabaya.
Arabanın camına yaslandım. Yine sessiz sessiz acılar içinde ağlayarak ama bu kez son defa baktığım konaktan uzaklaştım...
