Gönül hastanedeyken bütün bunları yaşamak bir hayli canımı sıktı.
Şu an o sevdiğim kadın o Miran'la öpüşüyordu !
Elimi yumruk yaptım ve öfkeyle Miran'a saldırmak için çıktım deliğimden !
Beni gören Reyyan Miran'dan geri çekildi. Ki tam o anda Miran'a kafa atacaktım , Reyyan durdurdu beni.
"Azat abi?! Ne yapıyorsun sen burada?!"
"Ne mi ?! Seni çıkarı için kullanan şu herife yaptığı iğrençliğin hesabını sormaya kalkıyorum! İzin verirsen tabi!"
"Ne diyorsun sen?!"
Miran'da beni haz etmiyordu. Söylediklerim onuda sinirlendirdi. Ve Reyyan'ın benim kolumu tutan elini tutup çekti.
Sonra el ele tutuştular.
"Saçma saçma konuşuyor bu Azat efendi yine. Söylesene Reyyan Azat abine gerçeği ha?"
"Ne gerçeği be ?! Ne diyor bu herif Reyyan?"
Reyyan dik durdu. Cesurca baktı bana. Tabi o anda ağır şeyler konuşacağını bilseydim dinlemezdim onu. Gelmezdim buraya.
"Miran'la biz gerçek bir ilişki yaşıyoruz artık Azat abi! Ben Miran'a aşık oldum!"
Duyduklarım beni afalladı. Gözlerim doldu. Reyyan konuşmaya devam etti.
"Senide sevmiyorum dedim defalarca Azat abi! Ama hâlâ inat ediyorsun! ! Düş yakamdan , yakamızdan artık! Miran'ı yaptıkları için affettiğim daha söylenmez ama ben seviyorum onu! Ve bana yaptıklarının bedelinide ödedi zaten o ! Şimdi ait olduğun yere karının yanına git! Biraz adamsan evli bir kadına göz koymayı bırakırsın Azat abi!"
İşte o son cümle kalbimi deldi geçti. O ağır cümleden sonra Reyyan'a tüm umutlarım bir anda yok oldu gitti. O benim sevdamı bir çırpıda yok etmeyi başardı. İşte ondan vazgeçtim o an...
Zor toparlandım ama mecburdum.
Reyyan'ı unutmaktan başka çarem kalmamıştı 💔
