Gönül'den
Azat anlatmıştı her şeyi bana. Benim bile gözlerim dolmuştu. Reyyan gerçekten ağır konuşmuş. Resmen Azat'a adam değilsin , evli bir kadını taciz ediyorsun demeye getirmiş.
Azat gözleri dolu şekilde koltuğa oturdu. Ona bu sefer nefretle değil , üzülerek baktım. Zor nefes alıp veriyor , yutkunuyordu. Dili düğüm olmuştu , konuşamıyordu.
Yanına geçtim. Hatta oturdum. Sevmiyordum , nefret ediyordum ama ilk defa onu dinlemek , teselli etmek istiyordum.
"Sana ne desem ki bilemiyorum...
Çünkü seni sevmiyorum. Ama dürüst olmam gerekirse yaşadığın bu duruma çok üzüldüm."
"En azından dürüstsün bu iyi. Ben yalanı , yalan sözleri sevmem çünkü."
Bunu söylerken gözlerinden yaş aktı. Omu görmemem için başını başka tarafa çevirdi. Bende o an refleksle Azat'ın başını tutup çevirdim. Zarif ellerimle gözyaşlarını sildim. Bir tepki vermedi. Bu yaptığıma çok duygulandı. Ansızın sarıldı bana.
