İkinci şans

Bölüm 12

"Olmadı. Mira ben sana ilişkimizin en başından dürüst olmak istiyorum. Bu zamana kadar tek gecelik ilişkilerim oldu fakat hiç bir zaman normal bir ilişkim olmadı. Aşık olduğumda biraz daha iyi anladım neden bu zamana kadar kimseyi istemediğimi." Dedi Baran.
Bana dürüst olması hoşuma gitmişti.

"Dürüst olduğun için teşekkür ederim." Dedim.
Elimi tutup öptü.
O sırada masamız dolmaya başlamıştı. Her şey vardı.

Baran'la kahvaltımızı yapmıştık. Bana çok güzel bakıyordu sanki dünyadaki tek kadınmışım gibi hissettiriyordu bana.

Baran hesabı ödeyip yanıma gelmişti.

"Eveet sıradaki rotamıza gidiyoruz." Dedi baran.

"Nereye." Dedim hevesle.

"Surpriz." Dedi.

Araba yolculuğunun ardından çok güzel bir ormana gelmiştik insanlar bisikletler kiralayıp. Turlar yapıyorlardı. Ormanın etrafındaki gölde sandalla geziyorlardı. Herşey çok güzeldi.

"Baran burası çok güzel." Dedim.

"Sen daha güzelsin." Dedi Baran.

"Hadi gel bisiklet sürüp tur yapalım." Dedi Baran.

"Ş..şey ben bisiklet süremiyorum." Dedim.
Cahilin önünde gideniydim.

"O zaman ben öğretirim sana." Dedi Baran kollarını bana sarıp.

"Ama ben korkuyorum. Bir kaç kere denemiştim hep düşmüştüm. O günden sonra korktum." Dedim. Gözlerim buğulanmıştı.

"Güzelim anlatmak istermisin? Eğer bu seni rahatlatıcaksa." Dedi Baran.

"Bilmem. Belki." Dedim.

Baran elimden tuttu ve bir ağacın altına oturduk beni kendine çekti. Gövdemi ona yaslamıştım.

"Sana herşeyi anlatmak istiyorum. Ama arada kötü olabilirim. Böyle konuları kimseyle paylaşmıyorum. Anlatınca kendimi kaybediyorum." Dedim.

"Güzelim anlatabilirsin bana herşeyi ben seni hiç bir zaman yargılamam." Dedi baran. Aşk adamm.

"Bundan 20 sene önce doğmuşum anlattığım gibi ismimi babam koymuş. Biz hiçbir zaman mutlu bir aile olamadık. Ben kendimi bildim bileli babam annemi döverdi. Alkolik kumarbazın tekiydi." Duraksadım. "Babamdan ilk 5 yaşımda nefret etmiştim. Çünkü ilk 5 yaşımda onun dayağından bende nasbimi almıştım. Acımaz herifin tekiydi. Kemerle döverdi. Abimin ,annemin ve benim üzerlerimizde sigarasının külünü söndürürdü." Gözümden bir damla yaş aktı." Miram devam etmek zorunda değilsin." Dedi Baran. " bidaha bu cesareti toplayamam anlatıcam ve kurtulucam." Dedim.

"Abim annem ve ben o yokken çok mutlu olurduk. Bazen 2 gün eve gelmediği olurdu. Havalara uçardık. Hayatımda mor renginden nefret ederim. Çünkü öğrendiğim ilk renk mordu. Annemin, abimin,benim heryerimiz mosmor gezerdik hep. Abim okumuyordu çalışıyordu. Babam benimde okumamı hiç bir zaman istememişti. Annem ve abim bir şekilde direttiler benim okumam için. Okulda arkadaşlarımın babaları kızlarını öperlerdi, okula bırakırlardı, en önemliside severlerdi. Babam hiç bir zaman sevememişti beni. Bundan 5 yıl önce bir gün babam eve bir adamla gelmişti. Abim evde yoktu. Babam benim odama gelmişti. Ders çalışıyordum. Kitaplarımı yırttı ve benim ona lazım olduğumu söylemişti. Anlamamıştım." Gözlerimden yaşlar boşalıyordu."sevgilim yalvarıyorum devam etme canın yanıyor. Dayanamıyorum." Dedi baran. "Hayır anlatıcam." Dedim.
"Daha 16 yaşındaydım. Babam beni sürükleyerek o adamın önüne atmıştı. 50 li yaşlardaydı. Bana pis pis bakıyordu. Adam beni kolumdan tutup götürüyordu. Annem "o olmaz beni ver."diye babamın ayaklarına kapanmıştı. Anlamamıştım aptal kafam. Babam durmuştu ve tamam demişti. Adama beni bırakıp annemi alması gerektiğini söylemişti. Adamda pis şekilde "olur ama kadını beğenmezsem kızı alırım" Demişti. Adam beni babım önüne atmıştı. Daha sonra yerden kalkıp anneme sarılmıştım. Annem bana" korkma güzel kızım korkma ben sana birşey olmasına izin vermem." Demişti. Ve bana son kere sarılıp o adamla gitmişti. 1 gün geçmişti. Abim evde hala yoktu çok ağır çalışıyordu. O gün. O kara gün." Hıçkırarak anlatıyordum." Adamın arabası kapıda belirmişti. Kapıyı açıp annemi arabadan yere fırlatmıştı. Annem maffolmuştu. Benim için. Heryeri mosmordu. Saçları dağılmış gözleri kıpkırmızıydı. Üstü başı yırtıktı. İşte tam o an anlamıştım. Gerçekler şimşek gibi çakmıştı. Adam elini cebine soktu ve deste şekilinde paraları atmıştı babamın önüne. Daha sonra"sevdim bunu birdaha gelirim. "Demişti.Annem benim için kendini feda etmişti. Beğenmezsem kızı alırım dediği için. O gün annem intihar etmişti. Ama ölmemişti felç kalmıştı. İnithar etmeden önce bana sımsıkı sarılmıştı. Sakın pes etme sen benim savaşcı kızımsın demişti. Aynı gün babamın ölüm haberinide almıştık. Annem olanları abime söylememem gerektiğini yoksa çok kötü olcağını söylemişti. Annem , abim ve ben birlikte güzeldik. Benim senden önce kaldığım apartmada oturuyorduk. Annem ve abim için okudum. Üniversiteyi kazandım. Onlara borçluydum bunu. Bir yandan hafta sonlarıda çalışıyordum ne kadar annem ve abim istemesede. Bundan 2 yıl önceye kadar 3 sene boyunca bir şekilde yaşayıp gidiyorduk. Teyzemler ve dayımlar sözde hep yanımızdalardı. Ama annemin felç haliyle yatağında titrediği, durduk yere gözlerinden yaşlar aktığı günler unutamıyordum. 2 sene önce bir gün çalışıyordum. Abim annemi hastaneye götüreceğini söylemişti. Hastanenin önünde karşıdan karşıya geçerken araba çarpması sonucu ikiside orada can vermişler. O gün onlarla birlikte bende ölmüştüm. Ama sadece onları gömmüşlerdi. O günden sonra göstermelik dayımla ve teyzem 2 gün destek çıkmışlardı. Sonrada bir gün yengem beni paçamdan tutup evden atmıştı. Sonrada kendi ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim işte." Gözyaşlarım durmuştu ve baran bana sımsıkı sarılıyordu.
"Baran annem benim yüzümden öldü." Dedim.
"Şışştt güzelim hayır bunu sakın kendine yapma sakın."
Dedi.
"Seninle o kadar çok gurur duyuyorumki anlatamam. Sen neler yaşamışsın sevgilim. Ben sana dokunmaya kıyamıyorum. Ne yapmışlar sana." Dedi baran ve saçlarıma öpücükler kondurdu.

"Sana söz veriyorum. Bir gün bile ağlamana izin vermicem. O akan gözyaşlarının acısını çıkartıcaz birlikte güzelim. Söz. Dedi Baran.

"Hadi kalk bakalım sana bisiklet sürmeyi öğreticem." Dedi baran.
"O şerefsizin sana hissedirdiği her sevgisizlik tanesini yok edicem." Dedi baran.

"Bana bir liste yap bu zamana kadar yapamadığın herşeyi birlikte yapıcaz anlaştık mı?" Dedi baran.

"Anlaştık." Dedim gülümseyerek.

Baran oturduğum bisikletin arkasında tutuyordu. Onun kollarının arasındayken düşmekten korkmuyordum. O beni hep tutardı.

"Baran bak tutuyosun demi."

"Tutuyorum güzelim panik yapma. Sakin ol."

1 saate kadar bir sürenin ardından baran arkamdan tutuyor sanıyordum. Ama o ellerini arkamdan çekmişti. Sürebiliyordum. Ben artık bisiklet sürebiliyordum.

"Barann bunu nasıl durdurmam gerektiğini öğretseydin keşkee. Nasıl duruyo bu.!" Diye bağırdım.

Evet ağaca toslamıştım.
Baran yanıma geldi.
"Güzelim iyi misin? Biyerine birşey oldumu?"

Gülüyordum.

"Noldu neden güldün. Canın mı yanıyor?"

"Hayır canım yanmadı sen nasıl bir adamsın Baran Doğan Demiroğlu. Ben gün geçtikçe sana daha çok kapılıyorum." Deyip Baranın dudaklarına kapandım.

Mira Baran'da kendisini bulmuştu. Kaybettiği çocukluğunu ve gelecekte olacağı kadını...

Bölüm sonu...