DAĞLARIN SÖNMEYEN YILDIZI(HAYALET)

52.BÖLÜM

Ben geldim ve gelirken sizlerede oldukça uzun bir bölüm getirdim, umarım beğenirsiniz.

İyi okumalar.

Savaştan Devam

Durumum her geçen gün daha da iyiye gidiyordu, hastaneden çıkınca Yıldız beni anne ve babamızın kaldığı eve getirdi. Daha içeriye girer girmez içimde tarif edilemez bir huzur oluştu, ardından da kendimi hiç olmadığım kadar güvende hissetim.

Daha sonra evi gezmek istediğimde Yıldız beni gezdirdi, en son anne ve babamın odasına girdik. O oda sanki evin kalbi gibiydi, oraya girince hayatım boyunca ağlamadığım kadar ağladım, hiç hissetmediğim kadar özlemle doldum.

Yıldız beni odama götürdü ve yatırdı bir süre uyuyamadım, burası Yıldız'a iyi gelmemişti bunu görebiliyordum ama sırf benim için burda kalıyorduk, düşüncelerimle birlikte bir süre sonra uykuya daldım.

Sabah kalktığımda Yıldız şahane bir kahvaltı hazırlamıştı, kahvaltıdan sonra sürprizi olduğunu söyledi ve beni yetiştirme yurduna getirdi. Anne ve babamızla geldikleri bir yermiş, onlarla yarım kalan şeyleri birlikte tamamlamamızı istediğini söyledi.

Orada çocuklarla çok güzel vakitler geçirdikten sonra bir yere daha gideceğimizi söyledi, bu sefer beni lunaparka getirmişti, bunu hiç beklemiyordum.

Yıldız'ın söylediklerinden sonra içeriye girdik ve tıpkı iki çocuk gibi eğlendik, Yıldız bana çok güzel bir gün yaşatmıştı. Saat gece yarısına gelirken eve dönmüştük, hem eğlenmiş hem de çok yorulmuştuk dinlenmek için ikimizde odamıza çekildik.

Yıldız yarın için iyice dinlenmemi söyledi, anlaşılan yine bir sürprizi vardı. Üzerimi değiştirdikten sonra aklıma Poyraz geldi ve onu aradım bir iki çalışta açtı telefonu.

"Kardeşim, nasılsın?"

"İyiyim Poyraz, sen nasılsın?"

"Ben fazlasıyla iyiyim kardeşim."

"Ankara'da kaldığını duydum, nerdesin?"

"Teyzemle ve kardeşimin yanına geldim Savaş, biliyorsun uzun süre görüşemedik."

"Biliyorum kardeşim, benden de selam söyle, o zaman benim kaldığım yerede uzak değilsindir."

"Sen nerdesin ki?"

"Yıldız hastane çıkışı anne ve babamızın evine getirdi beni, Poyraz bu ev bana yaşamadığım şeyler yaşattı, aynı şekilde Yıldız'da öyle.

Bugün yetiştirme yurduna gittik, anne ve babamla giderlermiş daha sonra da lunaparka gittik ve orda ikimizde çocuk gibi eğlendik."

"Savaş, Yıldız sana çok değer veriyor, ben bunu hastanede çok daha iyi anladım, düşünsene küçükken yaşayamadıklarınızı yaşatıyor ya da anne ve babasıyla yaşadıkları şeylere senide dahil ediyor."

"Biliyorum kardeşim, bende ona çok değer veriyorum. Poyraz, sanki bunca yıldır onu bekliyormuş gibiyim, aslında bu evdeki anıları ona acı veriyor olabilir ama sırf benim için burda kalıyor."

"Siz bunca sene birbirinizi beklemişsiniz kardeşim, Yıldız'dan önce sen nemrut bir adamdın lan, şimdi pamuk gibisin."

"Poyraz! İki dakika ya iki dakika cıvıtma."

"Tamam tamam bir şey demedim."

"Senin küçük kardeşin nasıl?"

Poyraz sıkıntılı bir şekilde derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.