IN ANOTHER LIFE (UNDER EDITING )

Kabanata 18

There are a million ways to cope with heartbreak. Some can easily shrug off the pain and move on to a new love while others choose to wallow in pain and regret. There is no one way to recover from a broken heart.

Oo, may iba't ibang uri ng ideya tayo pagdating sa pag-ibig. Ngunit minsan ba inisip na natin kung tunay ang ating pagmamahal sa isang tao?

I know how heart breaking to be left without a valid explanation but no matter how painful our fake love is, we need to move on. I don't want to forget the pain that my fake love gave me because I don't also want to forget those lessons that I gain after heartaches.

"May nangyari ba"? Bumalik ang utak ko sa kasalukuyan ng marinig ko ang nag-aalalang tanong ni Isagani. Nasa ilog ng nakaraan kami ngayon tulad ng pangako niya na tuturuan niya ako mag baybay.

"Oo" sinubukan ko siyang kumbinsihin sa pamamagitan ng aking ngiti.

"Huwag ka ngumiti lalo na batid ko na nasasaktan ka" because you are also a pro of that fake smile, aren't you?

"Naisip ko lang kailangan ko pala matutunan ang baybayin sapagkat nais ko makatulong sa bayan at makabasa ng mga liham" sige, kunwari yun ang problema ko.

"Hindi mo kailangan pilitin na matuto ka agad. Lahat ng bagay at kailangan dumaan sa tamang panahon at tamang proseso." then he smiled.
Kahit sa simpleng ngiti niya hindi ko mapigilan ang kiligin. He's smile is very unique and genuinely.

"Turuan mo na ako" Sabi ko.

"Nararapat na iyong matandaan sa pag-aaral ng baybayin may isang batas. 'Kung ano ang bigkas ay siya ring baybay'" pinakita niya sa akin ang mga baybayin na ang iba ay familiar ako.

"Ano bigkas nito" sabay turo ko sa ginuhit niya sa lupa.

"BA" Saad niya. Feeling ko ito lang ang kaya kung tandaan baliktad na heart kasi sya.

"Ang hirap naman" angal ko.

Kanina pa kami dito iisa pa lang ang aalam kung letter.

"Ang pag-ibig ay parang isang baybayin. Kailangan ng oras at panahon para malaman at mahubog. Mahirap ngunit may saya sa tuwing ito'y ginagamit. Dahil ang tunay na pagmamahal ay hindi kukupas lumipas man ang panahon sapagkat ito'y nakatatak na sa ating puso at pagkatao" seryoso niyang sabi.

"Ang baybayin ay parang ikaw. Mahirap basahin at intindihin ngunit puro at kaakit-akit" ramdam ko ang hininga niya sa aking mukha. Gusto ko makipagpantay sa titig niya ngunit hindi ko kaya.

"Basta mahirap parin ang baybayin!" reklamo ko at tayo. Hindi ko na kaya ang mga titig at tensyon namamagitam sa amin.

"Mahirap ito lalo na kung hindi mo isasapuso. Kailangan mo ito mahalin upang maging madali ang bawat baybay mo" he calmly said.

"Ngunit kahit paulit-ulit ko man ito isapuso kung may mga pagkakataong na tayo'y naguguluhan mas nananaig ang ating isipan na ito'y kalimutan" Sabi ko habang pinag lalaruan ko ang dalawa kung kamay.

"Kahit gaano pa kagulo kung mahal mo hindi mo iiwan. Dahil ang tunay na pagmamahal ay hindi bumibitaw kahit gaano pa kasakit at kagulo ng sitwasyon" he muttered

"Maari bang ipagpatuloy na lang natin ang pagtuturo ko sa'yo sa susunod na mga araw. Kailangan ako sa palasyo" halatang may kailangan siyang gawin.

"May kailangan ka'ng gawin?" walang pag-aalinlangan kong tanong.

"Sumama ka sa akin sa palasyo at iyong makikita" pagyayaya niya sa akin. Batid ko sa mga mata niya ang ligaya.

Kung busy naman pala siya bakit kailangan pa niya pumunta dito. Well, in this generation promise is promise not unlike in my generation promises are meant to be broken.