A Fairytale's Mishap

CHAPTER 15: Choices

Higit na siyang kinakabahan. Isa na lang pala talaga ang natitirang slot…

“This small town of Aysgarth, with only about 350 populations. Located in the east of Sarkent… Among all the many beautiful places in the kingdom… Here, we found someone who has the potential to be in the tournament!... Among all the thousands we’ve screened… Five ladies were chosen! And the fifth slot goes to one of you!....”

Nanahimik na ang lahat… Napakalakas ng kabog ng dibdib niya…

“The fifth slot is for a very lucky and deserving gal… The fifth slot is being given to……… Kathryn Chandria!!!!”

She instantly felt the goosebumps on her skin… Suddenly, her heart stops beating… She can see the cheer of the crowd and the entire craze around her… She cannot hear them for her emotion is just too heightened and it’s almost deafening her… But she can see that everyone’s looking at her… She’s just so… She’s just so speechless…

Even when everyone’s telling her to go to the stage, she just went there as if she’s like in trance… She gave a brief speech that she barely can’t understand. But the crowd around her seems to understand it as they were all happily clapping for her…

She responded with a small smile… What does she feel right now? Is she happy?... Y-Yes… S-She’s very happy… How can she not be?... She’s chosen… This has always been what she wanted, right?… This is what she’s been waiting for all her life…

_____________________________________

Tapos na ang announcement… Nakaalis na ang mga taga-palasyo… Maging ang mga estudyante ay isa-isa na ring nag-uuwian… Tapos na siyang na-congratulate… Tapos na siyang nagpasalamat… Tapos na siyang ngumiti… Pero nakatayo pa rin siya sa baba ng stage… Tila hinihintay niya ang lahat na makaalis na…

Wala ng mga tao sa paligid ng lumabas siya. Nag-aagaw na rin ang dilim at liwanag. Umaasa siyang wala ng tao na naghihintay sa kanya sa labas… Pero nagkakamali pa rin siya…

DJ: Kath!... Kath… M-Mag-usap tayo…

Narinig niyang tila umiiyak na ito… Nagpatuloy lang siya sa paglalakad… At patuloy rin siya nitong sinusundan… Tama ito, dapat na silang mag-usap… Pero hindi dito… Doon sila kung saan wala dapat makarinig…

Malayo ang nilakad nila… Tahimik na lang ito sa likuran niya… Madilim na nang marating nila ang gitna ng kagubatan… at ang tanging nagsisilbing liwanag ay ang bilog na buwan lamang… Lumingon siya dito…

Kathryn: Sige! Mag-usap tayo…

DJ: Bakit sasali ka pa?... Alam mong hindi ka na karapat-dapat!…

Kathryn: Wala kang karapatan para sabihin ‘yan! Katawan ko lang ang nakuha mo! Pero hindi ang pagkatao ko!

DJ: Akala ko… Akala ko ‘pag ginawa ko ‘yun… Hindi ka na sasali…

Napatigil siya…

Kathryn: T-Talagang binalak mo?! Talagang sinadya mong kunin sa ‘kin ‘yon? Napakawalang-hiya mo!!!...

DJ: Oo!!! Sinadya ko!... Sinadya ko dahil umaasa akong sa ‘kin ka na mapupunta!!!

Kathryn: You’re so selfish!!! Ang damot-damot mo! Kinuha mo na ang lahat sa akin!...

Tumulo na ang mga luha niya…

DJ: Ako pa pala ang maramot?!... Kath, ibinigay ko lahat sa’yo!… Lahat-lahat, ginawa ko para sa’yo!… Pero ni minsan… ni minsan hindi mo man lang ako binigyan ng konting pagtingin… ‘yung pagtingin na meron ka sa prinsipe!…