Chapter 07

965 29 1
                                    

Allen

Hindi ko maipaliwanag ang saktong nararamdaman ko ng malaman kong si Dolly at Dra. Montero ay iisa.

Deep inside of me I'm happy. I won't deny it that I am attracted to her the first time I saw her in the morning. Every time I saw her it calms me and I felt excited.

Halos hindi ako makatulog noong nagdaang gabi kakaisip sa kaniya. Para akong high school na na-inlove sa kaniyang kaklase.

The next day I saw her na kausap ni mommy and Laarni. I notice that she's not comfortable talking to Laarni. Lalo na ng nag-comment ito about sa choices niya. I salute her dad supporting her in everything. I even I admired him knowing Dolly was not his biological daughter but he loves her so much. He's indeed a good man.

Laarni invited me for dinner at pinasama ko si mommy. I saw how her mood change. Gusto niya akong masolo. I know her feelings for me. High school pa lang kami ng umamin siya sa akin. But I don't feel anything towards her. Parang kaibigan at kapatid lang ang nararamdaman ko sa kaniya.

"Let's go Tita let's  have dinner. Sa isang sasakyan na lang tayo tama Allen?" napalingon ako kay Laarni ng magsalita ito. Tumango ako at inalalayan ko si mommy.

We went inside an Italian Restaurant. We eat  together. My family and Laarni's family are close. They even have a share in the hospital. They invested since they are also a family of doctors.

"How are you Allen? Aren't you planning to study further about being a neurologist. I think there's new discovery now."

Naptingin ako sa kaniya. This is what I hate, yong pinapakialaman ang mga plano ko sa buhay. "I think it's none of your business anymore," tipid kong sabi at ngumiti ako konyare dito.

Natigilan ito sa sinabi ko at parang napahiya na tumingin kay mommy.

"Hija, Allen is busy in the hospital. He's studying about managing the hospital while busy with his patients."

"Ah ok po Tita. I'm just trying to suggest something that will help him."

Hindi ako kumibo. Ako yong tipo ng tao less talk, less mistake. Kaya nga sa aming magkakaibigan ako ang halos hindi nagsasalita but marami ang gawa. I'm serious most of the time. Alam yan sa buong hospital. Laarni knows it. Dahil kahit kailan never pa akong tumawa na kasama ito. After I ate nakinig lang ako sa kanilang dalawa. I felt bored kaya naisipan kong imessage si Dolly sa whatsapp.

Me:
You home?

Baby Dolly:
Yes, karating lang. Just resting. Kaw?

Me:
Having early dinner outside.

Baby Dolly:
Oh, enjoy. Baka busy ka.

Me:
Nope. It's you, so I'm not busy.

Can I call you later?

Baby Dolly:
Sure. Basta huwag masyadong late baka antukin ako.

Me:
Sure, after an hour siguro or earlier.

Baby Dolly:
Sige I'll wait for you. Brb (be right back)

Napangiti naman ako. Damn! I can't wait to go home. I was busy texting na hindi ko namalayan kanina pa pala ako pinagmamasdan ni Laarni at mommy.

Pag angat ko ng mukha. Biglang taas ang kilay ko sa kanilang dalawa

"Hijo, kanina kapa namin kinakausap busy ka sa phone mo? Sino katext mo? Hindi ka naman mahilig magtext ah." nagtatakang tanong ni mommy.

Nawala sa isip ko na may mga kasama pala ako.  Excited akong umuwi at makausap si Dolly. My mom is right, ayoko talaga ng nagtetext. Gusto ko tawag para makausap ko mismo ang isang tao. But sabi nga, there's always an exception. At si Dolly yon.

A Lust To LoveWhere stories live. Discover now