The Heartbeat

CHAPTER 25

Dove

Ilang araw ring tulala ako dahil sa mga naiisip ko,nung nakalabas si papa sa hospital, nalaman kung sinugod sa hospital si Persues dahil sa pagraracing nito.

Gulat na gulat ako ng may tumawag saakin na isang babae,na hospital daw si Persues Villamonde at critical daw ang lagay nito.

Nung una naisip kung baka joke lang iyon,bakit naman tatawag ang babaeng iyon ,e hindi ko naman siya kilala.

Pero nung tumawag nasi Marco at sabing ako daw ang hinahanap ni Persues at hindi daw ito magpapaopera kung hindi ako pupunta.

Hinding-hindi ko makakalimutan ang mga pinagsasabi niya saakin,ang buong akala ko nakalimutan na niya ako.

Ang buong akala ko ,kaya siya magpapakasal dahil mahal niya si Alexandra.Mabilis kung pinahid ang luha ko,lalo na ang mga sinasabi niya saakin.

Aakuhin niya si Ciana,ganun naba siya kahibang at iyon ang pinagsasabi niya, nilingon ko ang anak kung natutulog.

Excited ito dahil isasama ko siya mamaya kina papa,gusto kasing makipag dinner ang asawa ni papa kaya ,naisip kung doon konarin ipapakilala ang anak ko.

Sa mga naiisip ko,wala naman segurong taong may galit saakin para gawan ako ng masama,ang nangyari lang noon ay isang aksidente kaya hindi
dapat ako mamaratang.

Kagabi pa ito excited at sobrang tagal nitong natulog kaya ngayon ,late nagising.

Dahan-dahan akong nagising para pumasok sa banyo,matapos kung  gawin ang  mga dapat gawin sa banyo ay lumabas naako para tawagan si mama.

Sobra ang pag-alala ko sa kanya,ilang linggo narin kasi kami dito, nag-alala ako at baka malungkot ito  doon.

"Ma , may TV naman diyan baka,bangot nabangot kana diyan"

"Naku Dove,marami naman akong ginawa dito lalo nasa harden kaya hindi ako mababangot"
Napabuntong hininga ako, tinanong nito kung saan si Tweety ang sagot ko tulog pa.

"Matagal pa ba kayo diyan?"Parang may punyal na tumutok sa puso ko sa tanong ni mama,alam kung miss na miss na niya kami,hindi Lang niya masabi.

"Hindi ko pa po alam ma,pero wag kayong mag-alala hindi kami aabot ng isang buwan dito"

"Segi"

Napasisip tuloy ako, matagal ng hindi pumunta si mama dito.

"Ayaw niyo po bang bumalik dito ma o magbakasyon?"

Biglang tumahimik ang linya,kaya naisip kung hindi ko siya dapat tinatanong ng ganun. Alam ko ang sakit na binigay ni papa sa kanya,kahit hindi man sabihin saakin , alam ko ang dulot ng ginawa ni papa sa kanya.

"Tapos napo ba kayong magsaing ma?"Iniba ko kaagad ang tanong.

"Hindi,segi nak,magsasaing namuna ako"

"Segi po ma,mag-ingat kayo"

Pagkatapos kung maibaba ang cellphone ay naisip kung sobrang sakit talaga ng ibinigay ni papa sa kanya,gusto ko pa sana siyang makausap para hindi man lang siya mabangot,pero mukhang nagtampo siya sa tanong ko.

"Okay lang ba ito ma"

Napangisi nalang ako sa sinabi ng anak ko, conscious ito sa sinuot nito ngayon,isang pink dress,hindi ko na tinali ang buhok nito.

"Sobrang ganda mo nak"

Gusto sana ni papa na siya na ang sumundo saamin pero ang sinabi ko lang sa kanya ay ipahatis nalang kami ng mga tauhan niya,nag-alala parin kami sa kalagayan nito.