Living with the Bad Boy (Bad Boy Series #1)

CHAPTER 20

Chapter 20: Power of a Lolarga

NAPATULALA ako sa suot na white dress na abot hanggang tuhod. Napakaganda! Hindi ko mawari na ang ganitong ka-simpleng damit ay magpapabago sa kaanyuan ko. Nakapa-eleganteng tingnan.

Ako ba talaga ito? Napalapit akong muli sa salamin para alamin kung ako nga talaga ang nakikita kong repleksiyon. Napaawang akong muli nang mapagtantong hindi talaga ako nagkakamali. Hindi ako nananaginip!

Talaga ngang napakaganda nang napili si Tita Canthy sa akin. Napakagaling nitong pumili. Tuwang-tuwa pa ito kanina sa telepono nang makausap ko dahil ipapadala raw nito ang susuotin ko sa kaarawan niya. Mayroon ding itong kasamang kwintas at pares ng heels sa loob ng kahon na naging dahilan para mas lalo akong namangha.

Mabuti na lang talaga at tumawag siya dahil kung hindi ay baka napagastos ako ng hindi ko man lang nagagamit ang nabibili.

Muli kong tiningnan ang sarili sa salamin. Napahawak ako sa tela ng damit na binigay niya sa akin. Tiyak na mamahalin ito, sa kaanyuan pa lang ay nagsusumigaw ito sa napakalaking presyo.

Inaayos ko ang buhok na kinulot ng make-up artist na pinapunta rito ni Tita Canthy. Siya ang nag-ayos sa akin at nagpaganda ng gantio. Pati iyon ay sa kanya galing, tuloy ay nahihiya ako dahil parang sobra-sobra naman yata ito.

Ilang minuto akong naglagi sa salamin bago pagsawaan ang katitingin doon sa sarili. Napalabas ako ng kuwarto nang marinig ang busina ng sasakyang susundo sa akin.

Ini-lock ko muna ang apartment bago lumabas ng tuluyan. Mas mabuti ng sigurado dahil baka maulit na naman ang nangyari kagabi. Nandoon pa rin ang pangamba ko na baka maulit na naman iyon pero anong magagawa ko? Kapag inisip ko lang ‘yon ay mas lalo lang akong babagabagin ng bagay na iyon. Lalamunin lang ako ng takot.

Maayos naman si Con dahil tinawag  niya ‘yong tito niyang doctor ng gabing iyon. Siya rin iyong nagpunta noon sa apartment para tingnan ako. Parang normal na nga lang ang sitwasiyong iyon ng hindi man lang nag-react o nagalit ito kay Con.

Mukhang inaasahan niya sa lahat ng oras na ganoon ang magiging lagay ng pamangkin niya. Nang gabi ding iyon ay pinansin na rin ako sa wakas ni Con. Alam kong hindi akma ang saya kong naramdaman sa kaganapan kagabi pero iyon ang totoo.

Hindi ko alam kung saan ilalagay ang kagalakan tuwing nagtatagpo ang aming mga mata. Tuwing tatanungin ako nito kung ayos lang ba ako. Hinding-hindi ako magsasawa sa pagsagot kahit na paulit-ulit ‘yong mga tanong niya.

Nalulungkot tuloy ako sa isiping baka kagabi at pansamatala lang iyon. Dahil baka bukas o sa makalawa ay lumalayo na naman ito sa akin at ituring akong hangin sa paligid niya.

Gusto kong mang buksan ang usapin kung bakit ganoon ang trato niya sa akin noon pero natatakot ako na baka bigla kong masira ang kung ano mang mayroon kami ngayon.

Ano bang mayroon sa inyo, Ysa? Napabuntong-hininga ako sa isiping iyon.

Naalala ko rin na ang lalaking ‘yon ang nagbanta sa akin noong nasa café ako. Sinabi ko iyon kay Con ngunit tumango lamang ito at hindi na nagsalita ukol do’n.

Matapos kagabi ay nagising akong walang Con Lolarga sa apartment kaninang umaga. Mayroong namumuong sakit sa dibdib ko at hindi ko maituro kung saan ang eksaktong lokasyon nito. May parte sa akin na nagpuprotesta kung bakit nadatnan kong walang tao sa kwarto niya. May nagtutulak sa akin na dapat ay alam ko kung saan siya pumaroon, na obligasyon niyang ipaalam sa akin kung saan siya tutungo.

Kagabi lang ba lahat ng iyon? Lahat ng pag-aalala niya? Nang pag-aalaga at pagpapakitang importante ako o higit pa? Tulad din ba iyon ng pagkain? Na kapag nasa expiration date na ay hindi na puwede pang kainin o pakinabangan pa?