"စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီလား"
"အကုန်လုံးတော့မပြေသေးပါဘူးနော်...တစ်၀က်လောက်တော့ကျန်သေးတယ်"
"ဟွန်း,,,တစ်၀က်ကြီးဘဲ ကျန်တော့တာပေါ့"
ဘာလဲ,,,ဇင်က ကျွန်မကို စိတ်ဆိုးပြေစေချင်တယ်ထင်တာ။
အခုပြောတဲ့ပုံက ကျွန်မနဲနဲလေးစိတ်ဆိုးပြေသွားတာကိုတောင် မပြေစေချင်တဲ့ပုံပါလား။
"အဲ့လိုမျိုးပြောပုံထောက်တော့ ဇင်က ငါ့ကို ထပ်ပြီးစိတ်ဆိုးစေချင်သေးတယ်ပေါ့..ဟုတ်လား?"
"ဒါပေါ့,,,နွေးပြောတာလုံး၀ကိုမှန်တယ်,,,ဖြစ်နိုင်ရင် အချိန်တိုင်းစိတ်ဆိုးနေရင် ပိုတောင်ကောင်း သေးတယ်"
"ဇင်စုတ်..အကျင့်ကိုမကောင်းဘူး...လူကိုများ အားနေစိတ်ဆိုးခိုင်းနေရတယ်လို့"
"ဟုတ်တယ်လေ...နွေးစိတ်ဆိုးနေတဲ့ပုံက နှုတ်ခမ်းတထော်ထော်နဲ့ ဘဲပေါက်လေးကျနေတာဘဲ အူယားစရာကောင်းလို့,,,ဆွဲကိုက်ချင်စရာလေး"
မင်းတို့ ကြားလိုက်လား....တဟုန်းဟုန်းနဲ့လောင်နေတဲ့မီးကို အားပြင်းတဲ့ရေနဲ့ လောင်းပက်လိုက်သလိုဘဲ ရှဲခနဲအသံမြည်ပြီး မီးငြိမ်းသွားတဲ့အသံကိုလေ...
အင်း...မင်းတို့မကြားရင်တောင် ဇင်ပြောလိုက်တဲ့စကားက ငါ့ရင်ထဲမှာတော့ အဲ့လိုဖြစ်သွားတယ်...
"ဇင်ကလည်း ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး...တော်ပြီ အိပ်တော့"
"ညနေခြောက်နာရီဘဲရှိသေးတယ်လေ,,,အိပ်တော့မလို့လား"
"ညနေခြောက်နာရီကိုမအိပ်ရဘူးလို့ ဘယ်သူအမိန့်ထုတ်လို့လဲ..."
"မဟုတ်ဘူးလေ....ငါပြောတာက နွေး ညနေစာတောင်မစားတော့ဘဲနဲ့ အိပ်တော့မလို့လားမေးတာပါ"
"မစားတော့ဘူး..ဗိုက်ပြည့်နေပြီ အိပ်တော့မယ်"
စောင်ကိုအမြန်ခေါင်းမြီးခြုံရင်း အိပ်ဟန်ဆောင်လိုက်ပေမယ့် အလိုက်မသိတဲ့ ဇင်ကတော့ ကျွန်မကုတင်နားကိုလာပြီး ထမင်းတရားချနေပါတယ်။
"ကျောင်းကပြန်ရောက်ကတည်းက ဘာမှလည်းမစားရသေးဘဲနဲ့ ဘာကို ဗိုက်ပြည့်နေပြီလဲ...လာလိမ်မနေနဲ့...အခုထ...ထမင်းစားမယ်။လူဆိုတာ ထမင်းမစားရင် အားမရှိဘူး။အားမရှိရင်ကျန်းမာရေးထိခိုက်လိမ့်မယ်။ နွေး...ငါပြောနေတာ နားထောင်နေရဲ့လား"
Part-17(Uni)
Start from the beginning
