ဘယ္လိုေတာင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တဲ့အိပ္မက္ကေလးလည္း...
အိပ္မက္ထဲမွာ ကြၽန္မကဇင့္လက္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ရက္အေတာအတြင္း ဇင့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိလြမ္းေနရေၾကာင္းကို ကြၽန္မကေျပာျပေနတာေလ။
ဇင္ကလည္း ကြၽန္မေျပာျပေနတာကို ၿပဳံးၿပဳံးေလးနားေထာင္ေနရင္း ကြၽန္မလက္ေလးကို ျပန္ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
အား...ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တာ။
အိပ္မက္ထဲကလို အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မအျမတ္တနိုး ကိုင္ထားတဲ့ ဇင့္လက္ေလးေတြက အိပ္မက္ထဲမွာဆိုေပမယ့္ အျပင္မွာလည္း တကယ္ကိုင္ထားရသလိုဘဲ ကြၽန္မခံစားေနရတယ္။
ထူးဆန္းလိုက္တာ...အိပ္မက္ထဲမွာ ကြၽန္မနာမည္ကိုေခၚေနတဲ့ ဇင့္ရဲ႕အသံကလည္း နားထဲမွာ ကိုယ့္ေဘးကေန တကယ္ေခၚေနသလိုဘဲ။
"ေႏြး..."
ေဟာ...ဇင့္ ရဲ႕ 'ေႏြး'ဆိုတဲ့ေခၚသံက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ တကယ့္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႕ ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီးကိုၾကားေနရတယ္။
ဘာပါလိမ့္...ဒါ အိပ္မက္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္ေလးကိုမေပ်ာက္ပ်က္သြားေစခ်င္ေပမယ့္ ကြၽန္မ မ်က္လုံးေတြကို အားယူဖြင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ရာကေန နိုးထေစခဲ့ေတာ့....
"ဇင္,,,,"
ဗုေဒၶါ ...ကြၽန္မက အိပ္မက္ထဲမွာတင္မဟုတ္ အျပင္မွာပါ ဇင့္ကိုျမင္ေနရတာဘဲ။
"ေႏြး...ငါ့လက္ကိုလႊတ္ေပးဦးေလ...ငါပစၥည္းေတြေနရာခ်ရဦးမယ္"
"ဟင္...လက္ကိုလႊတ္ေပးရမယ္"
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ကြၽန္မရဲ႕စကားအဆုံးမွာ ဇင္က ကြၽန္မရင္ဘတ္ကို လက္ညိုးထိုးၿပီး..
"နင္ ငါ့လက္ကိုကိုင္ထားတာ...ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ လႊတ္ေပးဦးလို႔ေျပာတာ"
အိုး...ခိုင္..ေမာ့,,,,ကြၽန္မက အိပ္မက္ထဲမွာဘဲ ဇင့္လက္ကိုကိုင္ထားတယ္ထင္တာ
