Never Be Apart

CHAPTER 40

Yoo Ki's POV

Today is the day I will go home to the Philippines. Because of what happened at the house of Tita -este ni Eomma - they will not be able to go home to the Philippines with me. Sinabi kong kailangan ko muna ng oras para ma digest ko lahat ng mga nangyari.

They promised to follow me after a month, alam din pala ni Yoon Gi ang tungkol doon, masaya daw siya na ngayo'y alam ko na.He said he restrained himself several times from calling me and letting me know about those things. He said he knew the time would come and I would know for myself.

Masaya ako, dahil meron parin pala akong Ina. Malungkot dahil hindi ko siya nakasama sa paglaki ko pero nangako naman siyang babawi sa akin at sasamahan ako sa lahat ng problema. Sinabi niya ding mag aaral daw siya magtagalog upang dito na sila manirahan ni Yoon Gi. Eomma na din ang tawag sa kanya ni Yoon Gi, batid kong napalapit na din ng sobra ang kapatid ko sa kanya. Mabait si Eomma pero strict kaya lumaki ng maayos ang kapatid ko.

My brother also said that even if we were only half-siblings, he would not change her attitude towards me, he said that I was still his beloved Noona.

Ngayon ay nakasakay na ako sa eroplano pauwing Pilipinas. Nakatingin lang ako sa bintana buong byahe at hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

Nagising nalang ako nang makarating na doon. Mabilis kong pinatay ang airplane mode pagkababa ko ng eroplano upang macontact na ako. Napangiti ako habang sinasalubong ang simoy ng hangin. Medyo mainit init ngayon dito kaya tinanggal ko na din ang jacket ko.

When I got my luggage I first sat in the waiting area near the gate. Lumingon lingon ako saglit, I expected Oswyn to pick me up today because that's what he promised when he last called. Tatlong araw na rin ang nakalipas magmula nung tumawag siya at hanggang ngayon ay hindi na siya tumawag o nag text ulit.

I sadly looked at his caller ID, waiting for him to call and say he was on his way.

"Are you waiting for Oswyn?", gulat akong napalingon nang biglang may magsalita sa gilid ko. Nakamask nanaman at naka hoodie ito, I couldn't move immediately when I recognized him. Siya nanaman! Anong ginagawa ng lalaking ito dito?

"How did you know him?", wala sa sariling tanong ko. Natawa naman siya, mata lang ang nakikita ko sa kanya ngayon. Sa tingin ko ay mas lalong weird tignan kung nakaganyan siya tapos mainit ang panahon. "And more importantly, what are you doing here?"

"He can't come to pick you up, I'll pick you up instead of him", hindi niya sinagot ang tanong ko kaya nanatili lang akong nakatingin sa kanya. "Let's go, I'm afraid someone will see me again-"

"No one told you to get me here", masungit na sagot ko dahilan para mapahinto siya. Napatitig siya sa mga mata ko saka natawa. He stood up straight and forcibly took my luggage. I snatched it from him again and we started a tug of war. Nang mapansin kong nakatingin na sa amin ang mga tao ay agad akong bumitaw saka napaiwas ng tingin.