"ဘာ"
ျပည့္သိဂႌရဲ႕ ဆူပြတ္ေနသည့္ေဒါသမီးတို႔က ဘယ္ဘက္ လက္၀ါးျပင္ထက္၌လာစုၿပီး ေႏြးေနျခည္ရဲ႕ေက်ာျပင္ေပၚသို႔ က်ေရာက္လာေတာ့၏။
"အား....နာတာဟ။ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ဂ်ပန္ေသၿပီးမ်ား ၀င္စားသလားမသိ"
"နင္က အရိုက္ခံရတာေတာင္ အသံထြက္နိုင္ေသးတယ္ေပါ့.."
"ဒီေလာက္ကေတာ့ စေပ်ာ့ဘဲ သမီးေလး။ကိုယ္ေတြက အခ်စ္ေတြနဲ႕ ကာကြယ္ခံထားရေတာ့ နင္ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္မတိုးဘူး"
"ေအး,,,ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ေသၿပီဘဲ"
လွ်ာထုတ္ျပကာ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္လုပ္ရင္း အတန္းထဲကေန ထြက္ေျပးသြားသည့္ ေႏြးေနျခည္ေနာက္ ျပည့္သိဂႌလည္း ထဘီစကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲကာ ေက်ာကုန္းကို တဘုန္း ဘုန္းနဲ႕ လိုက္ရိုက္ပါေတာ့သည္။
"ဟိတ္,,,ငါ့ကိုႀကိဳက္သေလာက္ရိုက္ခ်င္ရိုက္။ ငါ့မာဖလာကိုေတာ့ လာမထိေနနဲ႕ မီးပြင့္သြားမယ္"
"အံမယ္၊ထိေတာ့ဘာျဖစ္လဲ? ေအး ၾကည့္ေန နင့္မာဖလာကို တစ္ေန႕က်မွ နင္မသိေအာင္ ယူထားၿပီး မီးကိုရွို႔ပစ္ဦးမယ္"
"ရွို႔ရဲရင္ ရွို႔ၾကည့္လိုက္ေပါ့ ျပည့္ရဲ႕။ ငါကေရာ ငါရဲ႕ အဖိုးတန္ မာဖလာေလးကို နင့္လက္ထဲ အေရာက္ခံမလားလို႔ ဆုေတာင္းေလ"
မာဖလာတစ္ထည္အတြက္နဲ႕ ေျပးလႊားရင္း စကားစစ္ထိုးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြလည္း အထိတ္တလန႔္ျဖင့္ အျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆိုၿပီး ထြက္ၾကည့္လာၾကပါတယ္။
ဒါကို ေႏြးေနျခည္နဲ႕ ျပည့္သိဂႌတို႔ကေတာ့ သတိမထားမိၾကတဲ့အျပင္ ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ စိန္ေျပးတမ္းကစားခဲ့ၾကတုန္းက ခံစားခ်က္ေတာင္ ၀င္ေနၾကၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကပါေသးတယ္။
"ျပည့္,,နင္ဆက္မလိုက္နဲ႕ေတာ့,,ငါေမာေနၿပီ,,ဆက္မေျပးနိုင္ေတာ့ဘူး"
"ေအး ငါလည္း မရေတာ့ဘူး။ေမာလို႔ အသက္ထြက္ေတာ့မယ္"
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း ဘယ္လိုမွဆက္မေျပးနိုင္ၾကတဲ့အဆုံး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အလံျဖဴျပရင္း စစ္ေျပၿငိမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။
Part-14(Z)
Start from the beginning
