Instagram: azimet340
Bu hikayenin bütün hakları tarafima aittir. En ufacık taklit kopyalanma olursa resmi islem başlatılacaktır.
Üvey ailesi tarafından deli ilan edilerek tımarhaneye kapatılan bir kız.
Hastanede geçirdiği krizle 2. bir kişilik ola...
"Dikkat et Aslı. Bu seferde yakalanırsan valla odaya kilitleyecekler bizi söyleyeyim. Senin yüzünden bu odaya tıkılı kalamam, yakarım bu odayı haberin olsun."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ASLI VE ALEV MAVİŞAH
" Yakarsan bende yanarım sende. Aslında ben yanarken sende beynimin içinde yanarsın. Düşününce, belki sendende kurtulurum ha, ne dersin? İçimdeki başka bir benle yaşamak çok gürültülü oluyor. Sen, sadece kafamdasın biliyorsun.
Sahi! Ben senden neden kurulamıyorum ya! "
" Ben istemedikçe benden kurtulamazsın Aslı. Bunu sende biliyorsun değil mi? "
" Neyse ya uzatma ve karışma Alev. Bu şansı bir daha kolay kolay bulamam. Oraya gidip tekrar bakmam gerekiyor."
"Peki, o borunun seni taşıyacağına emin miyiz."
" Merak etme taşır. Kaç kiloyum sanki."
" Bilmem 45 mi, 50 mi? "
Gözlerimi devirip önüme döndüm.
"Artık susta şuradan düşmeden inelim! İneyim! İyice kafayı yemeye başlamadan bu hastaneden tamamen kurtulmalıyım bir an önce."
" Tamam be dikkat et."
Evet şuan hastane odamın penceresinden firar etmekteyim. Çünkü yapmam gereken işlerim var. İşlerimi halledince bu tımarhaneye geri dönmek zorundayım zaten.
Maalesef son zamanlarda buradan başka gidebileceğim bir yerim yok. Ama bu geçici bir durum tabi.
Burası özel bir hastane. Ulti zenginlerin kaçık yada sorunlu çocuklarının yattığı bir hastane. Beni bu hastaneye mahkum eden o kadını elime geçirdiğimde bizzat teşekkür edeceğim kendisine.
Pencereden dışarı çıkabilmek için önce pervaza bastım. Ardından da bedenimi pencerenin dışına çıkarıp, pencerenin önündeki çıkıntıda dikkatlice ilerleyerek pencerenin hemen yanında bulunan, çatıdan aşağı kadar uzanan boruya uzanarak tuttum.
Tek elimle sıkıca tutunduktan sonra bir ayağımla da boruyu duvara tutturan kelepçele bastım. Gayet sağlam olan borunun gövdesinden destek alarak diğer elimi ve ayağımı da kullanarak kendimi boruya sabitledim.
Yavaşça duvara sırayla monte edilmiş kelepçelere basarak, ikinci kattaki odamdan aşağıya inmeye başladım. En son kalan bir metreyi de atlayarak bahçeye indim.
Etraf karanlıktı bu yüzden kendime bu kadar güveniyordum. Kimsenin beni göremeyeceğinden nerdeyse emindim.
Bu gece buradan kaçarak eve tekrar gidecek keşif yapacaktım. Sonraki günlerden birinde de içeri girecektim ama önce keşif.
