Düşman Sınıflar - 2.Kitap -

Bölüm 8

Savaş..

Aşık olduğum...

Ama kendime düşmanıma aşık olamam diye direttiğim...

Fakat aşık olduğum...

Ama kardeşim olan...

Mektup elimden yere düştü. Sanki dünyam kararmıştı. Birisi Savaş'ın koyduğu ışığı almış, beni karanlıkta bırakmıştı..

Gerçek olamazdı.. Ama gerçekti...

Gözümden bir damla yaş süzüldü. Sonra bir tane daha sonra bir tane daha..

Yatağımdan kalkıp önümdeki aynadaki vazoyu aynaya fırlattım. Ellerim kesilmişti ama umurumda bile değildi.

Ellerimden akan kanlar mektuba damladı..

Elimi cam masaya geçirdim. Masa kırılmıştı. Elimde çok keskin bir acı hissettim. Bağırarak ağlamaya başladım. Bu, elim in değil kalbim için olan bir haykırıştı.

Oda ses geçirmediği için kimse duymayacaktı.

Rokan Bozkurt'tan

"Buradan dönüyoruz" Bu oğlanın bana neden yardım ettiğini hala anlayamamıştım. O anda çocuğun gözleri kapandı. Sadece küçücük bir beyaz kısmı göründü.

Sonra çocuk koltukta sanki.. atak geçirmeye başladı. Nefes alamıyordu.. arabayı hızla kenara çektim.

"SAVAŞ!" Arkadaki arkadaşları da durmuş, yanınımıza gelmişlerdi. Çocuk sanki kalp krizi geçiriyor gibiydi ama kalp krizi de değildi bu..

Savaş'tan

Tüm hayatım gözlerimin önünden geçiyordu. Bedenimin kontrolünü yitirmiştim. Elmas...

SİKTİR!

Kendime geldiğimde derin bir nefes almadan bağırdım "ELMAAAAS!!" Bu biraz acı bir haykırıştı. Onu tekrar elimden almışlardı.

Gerçeği ve her şeyi hatırlıyordum.

Bir de yana baktık ki Kocaman bir villanın önünde duruyoruz. Yaklaşık 8 katlı bir beton.

"ELMAS ORADA.." arkamdan gelen haykırışları dinlemeden binaya koştum ve sinyali takip ederek odaya ulaştım. Kapısı kapalıydı. Hizmetçilerden birinin kafasına arabasındaki deterjan kovasını indirdim ve anahtarı aldım.

Odaya girdiğimde Oda savaş alanı gibiydi. Herşey parçalanmıştı. Elmas ise elleri kanlı bir şekilde yerdeki kağıt parçasına bakıyordu.

"ELMAS!" Diyerek ona koştum ve yüzünü ellerimin arasına aldım.

O anda hiç beklemediğim bir şey oldu.. Elmas beni itti.

"Ben.. Bunu yapamam..." o cümleler yerine bıçak saplasan daha az acı çekerdim.

"N-Ne...?"

"Biz kardeş mişiz savaş... Ve.. B-Ben kardeşime aşık olmuşum..."

"N-Ne k-kardeşi s-sen iyi m-misin!?"

"Keşke.. K-keşke kardeş olmasaydık..."

Hayatım çökmüştü. En başta dayadığım kolonlar parçalanmıştı. Artık yıkılıyordu evim. Ben yıkılıyordum..

"Ben...Ben.. Kardeşime Aşık..oldum.." dedim zorlukla. Gözlerimiz birleşti ve dışarıdan gelen gök gürültüsüne konuştuk. Aynı anda. Aynı şey..

"Gök bizim için ağlıyor..."

Merhaabaa

Nasıldı?

Kısaydı..

Ama gelecek bölümde beklenmeyen şeyler olur belkiideeeğğ

Bb🖤