HEARTLESS, The Demon from Hollywood, Cykl Trzy gwiazdy #2

Rozdział 5

Cztery tygodnie wcześniej, Reno...

Ava...

Popchnęłam barkiem drzwi i przytrzymując stopą, przecisnęłam się z naręczem brudnych talerzy i kufli. Cholernie bolały mnie stopy i ramiona. Od prawie dziesięciu godzin ganiam sala-kuchnia-bar i z powrotem i nie miałam nawet czasu na swoją półgodzinną przerwę. Nie wiem co zrobi szef, ale tak dłużej nie pociągniemy. To, że pieprzy się z Megan, przymykając oko na jej spóźnienia, nie oznacza, że pozostałe dziewczyny będą pracowały za nią. Mówiąc pozostałe dziewczyny, mam na myśli niestety przede wszystkim siebie. 

Na przykład, dzisiaj nasza gwiazda nie pojawiła się w ogóle. Nawet nie raczyła zadzwonić. Nie wiemy, czy jest chora, czy zaspała, czy właśnie pieprznął w nią autobus, zostawiając na pasach mokrą plamę. Miałam cholernie dość. Jest koniec maja, a ja miałam w tym miesiącu zaledwie trzy dni wolnego. Trzy niepełne dni, dodam, ponieważ szef ściągnął mnie do pracy po tym, jak Megan skaleczyła się nożem.

- Ava, musisz przyjechać. Megan zraniła się nożem i nie może pracować.

- Bob, to mój dzień wolny...

- A dla nas dzień jak każdy inny – warknął zirytowany. – Rusz tyłek, Ava. Goście nie lubią czekać, a zapowiada się duży ruch.

Niechętnie, ale przyjechałam na tych kilka godzin, żeby pokryć jej zmianę, spodziewając się morza krwi na podłodze i co najmniej trzydziestu szwów.

Co zobaczyłam? Mały plasterek na palcu, który w niczym nie przeszkadzał jej robić laski naszemu szefowi. Przysięgam! Gdyby to był ktoś inny już dawno rzuciłabym tę robotę w cholerę i miała wywalone na Megan i jej syndrom niespokojnej macicy. Dlaczego tutaj tkwię, dając wykorzystywać się na każdym kroku?

Proste...

Trzy lata temu musiałam uciec z Los Angeles. Nie mogłam zostać w mieście kontrolowanym przez Cosa Nostrę i Santino Brassi. Ryzyko przypadkowego spotkania było co prawda znikome, ale znając moje szczęście, spotkałabym go już następnego dnia w najgorszej dzielnicy miasta, gdzie przyjechałby ze swoją watahą żołnierzy odebrać dług, albo do jednego z licznych burdeli, jakie ma Cosa Nostra w Los Angeles. To nie tylko mega popularne nocne kluby, gdzie pod przykrywką działa mafia i ich interesy. To również te małe zapchlone klubiki, gdzie spotykają się informatorzy i sprzedawczyki. Może nie widziałam tego na własne oczy, ale urodziłam się w tym świecie. Żyłam w nim osiemnaście lat, mając za ojca groźnego capo i brata, który lubił dręczyć mnie takimi szczegółami.

Osiemnaście lat piekła i dwa lata próżni...

Pójście do Danielo Rivas i proszenie o pomoc nie miało sensu. W dniu ślubu to Brassi przejął nade mną kontrolę. Mógłby mnie ukarać za ściągnięcie na niego hańby. Pewne rzeczy nie wychodzą poza ściany domów. Nigdy! Mógłby mnie zabić. Wciąż może. Takie niestety jest życie kobiet żyjących w świecie mafii.

Po raz pierwszy w swoim dwudziestoletnim życiu znalazłam się zupełnie sama. Praktycznie bez pieniędzy, z małym plecakiem, w którym miałam najpotrzebniejsze rzeczy. Dowód osobisty na stare nazwisko, ponieważ uwięziona w domu, nawet nie miałam możliwości wymienić go na nowy, bieliznę, sweter i jedną parę spodni. Tyle dorobiłam się przez dwa lata bycia żoną jednego z najbogatszych reżyserów w Stanach. Nie prosiłam o pieniądze. Nie prosiłam o ubrania. Nie prosiłam o wysłuchanie. Spuściłam głowę i zamiast słów, postanowiłam zachować milczenie. Nigdy o nic nie poproszę. Nigdy!

Miałam być wolna...

To ta wolność przeważyła. To słodkie pragnienie wyrwania się ze złotej mafijnej klatki, w którą zamknęło mnie bycie Mancuso i bycie żoną capo. Chciałam uciec jak najdalej Los Angeles i mafii, ale pieniędzy starczyło mi tylko na bilet do Reno. Po dotarciu do celu, przez kilka godzin błąkałam się po ulicach, głodna i tak cholernie zmęczona, że zabiłabym za zwykłą bułkę i kilka łyków wody. Zbliżała się noc i wiedziałam, że jeżeli nie znajdę jakiegoś bezpiecznego miejsca, przyjdzie mi spędzić ją gdzieś na ulicy, lub w opuszczonych budynkach na końcu miasta, które widziałam jadąc autobusem.