Special Chapter

30.1K 875 181
                                    

Atlas Ramirez's POV

I smiled as I watched Olive beside me sleeping like a baby. I even heard her snore that made my heart throbbed with gladness. Hanggang ngayon hindi ko pa rin lubos maisip na sa lahat ng mga pinagdaanan namin, uuwi pa rin kami sa isa't isa. Kami pa rin ang nakatadhanang magsama.

It has been a few months since we've met at Paris. Few months of us trying to know each other like strangers. Nagsimula kami ulit sa una at masasabi kong nagtagumpay kaming dalawa. We did not rush things. Bagkus, naghintay kami. Inalam muna namin lahat ng bagay na hindi namin alam sa isa't isa mula pa noon.

Looking back, I regret what I did . Naging makasarili ako. Naging masama. I was blinded with insecurities and fear. My conscience was eating me whole, blaming myself over and over for Jen's death. Sinaktan ko si Olive dahil doon sa pag-aakalang iyon ang tama. My selfishness and pride took me to the worst person of myself.

I am an as*hole, yes. Hindi ko ikaiila iyon.

I had been called names— a piece of shit. Minura na rin ako ng lahat, at tinatanggap ko iyon. I know I don't deserve Olive, but she's the only truth in all of my lies. Hindi ko man maibabalik ang nakaraan, ayaw ko rin pagsisihan ang kinabukasan. Dahil alam ko sa sarili ko na ginawa namin ni Olive ang lahat para lumayo sa isa't isa pero tadhana pa rin ang nagdurugtong sa aming dalawa.

Chances and choices.

Those were the words that Olive have always said to me.

Destiny gave us a chance.

Love gave us choices.

We were being judged by anyone, but what matters most was the love we have.

"I love you," mahinang bulong ko.

My eyes widened when Olive moved slowly. Tila naalimpungatan itong sumiksik sa aking dibdib. I was half naked that her every breath touched my bare chest. It tickles my skin but it was fine as long as I could hold her close to me.

"I love you," bulong kong muli sabay halik sa buhok nito.

"Say it again," narinig kong mahinang wika nito. Her voice was raspy but it was still the most soothing voice I heard in my whole life. Kahit pauli-ulit kong maririnig ang boses nito ay hindi ako magsasawa. It was like music. It could always sent me to serenity.

I smiled and kissed her temple. Itinaas ko rin ito ng bahagya at pinagpantay ang aming mga ulo. Nakadilat na ang mga mata nito at mababanaag na roon ang isang ngiti. The smile that I would always look forward to see for the rest of my morning and for the rest of my life.

"Kanina ka pa ba gising? Did I hurt you, again?" nag-aalalang tanong ko dito.

Tinampal ako ni Olive at sinimangutan. She even pouted her lips that made her look cute. I could also see her face turned red while she slowly took the blanket and hide herself. Natawa ako ng mahina sa ginawa nito kaya tinampal na naman nito ang aking braso.

"Nakakainis ka talaga!" I heard her say.

Hindi na nga yata ako magsasawang titigan ang mukha nito habang mariin ang titig din sa akin ng mga mata nito. Pakiramdam ko kulang ang araw kapag hindi ko ito nakikita. Her face was the most beautiful for my eyes from then and until now. Natural at walang halong kolorete. Kasing natural ng ugali nito para sa iba at sa pamilya.

"Seriously, Love, did I hurt you?"

"It's not my first time, Atlas. Pwede ba, tigilan mo na 'yan! It's not funny," sagot nito. She sound irritated. Kapag ganoon hindi ko na ito tinutukso. Natatakot ako sa bagong habit nito na hindi pagkibo sa akin ng isang araw kapag naiinis ito.

WIFE SERIES: Tears Of A WifeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon