The internet guy

Hoofdstuk 38

Fleur:

"Je mag nog wel even mee naar binnen hoor, je hebt me tenslotte naar huis gebracht" zeg ik tegen Dioni als we voor mijn huis staan en hij al van plan is om weer te vertrekken. Hij knikt alleen en volgt me mee naar binnen. "Zijn je ouders thuis?" Ik heb geen idee" antwoord ik eerlijk en loop door naar de woonkamer waar ik mijn vader zie zitten. Hoera voor mezelf dat ik Dioni nog mee binnen heb gevraagd zodat mijn vader niet meteen tegen me kan uitvliegen. "Hey pap" zeg ik en ik merk aan zijn gezicht dat hij me een preek wilt geven maar wanneer hij doorheeft dat Dioni erbij is zie ik hem weer kalmeren. Hij begroet Dioni en duikt weer zijn krant in. "Dioni en ik zijn boven" zeg ik nog tegen hem en loop met Dioni achter me aan de trap op. Als ik mijn slaapkamer binnenkom plof ik neer op mijn bed. Ik weet niet wat het is met mij maar ik zit precies in een rush waar ik niet uit kan. Alles wat er om me heen gebeurt begint precies normaal te lijken. Precies of het moet allemaal zo gebeuren. Ik weet ook niet goed wat ik eigenlijk moet doen, moet ik afwachten zoals Sarona me heeft gezegd of moet ik toch het heft in eigen handen nemen en bijvoorbeeld een advocaat zoeken ofso. "Waar denk je aan" haalt Dioni me uit mijn gedachten en ik haal mijn schouders op terwijl hij naast me komt zitten. Ik leg mijn hoofd neer op mijn handen terwijl ik met mijn armen op mijn benen steun. "Aan hoe het komt dat ik in deze rotzooi kon terechtkomen, en dat ik gewoon niet kan geloven dat ik dit allemaal meemaak en het dan nog mijn eigen schuld is" Dioni slaat een arm om me heen maar zegt niets terwijl ik eigenlijk wel nood heb aan iemand die me tegen praat, iemand die niet me gewoon maar probeert te troosten. Ik had nog liever dat hij zei dat ik niet zo een zelfmedelijden moest hebben. Dat ik van geluk mag spreken dat ik hier zit en niet nogsteeds in dat krot of zoals Samuel in de gevangenis ookal weet hij dat denk ik nog niet eens.

"Wil je er misschien over praten?" weer haal ik mijn schouders op. Weet ik veel wat ik wil, het enige wat ik wil is dat mijn leven weer normaal word dat dit alles nooit was gebeurd. Dat ik een tijdmachine had en alles kom terugdraaien. Maar dat is ook niet de beste oplossing want als dit alles niet was gebeurt had ik nooit Samuel leren kennen. Zelfs Dioni niet, al weet ik nu nog niet zo goed wat ik van hem moet verwachten. Hij is wel aardig maar het is geen Samuel. Hij heeft me wel een soort van gered maar dat deed Samuel ook. Ik weet dat het niet veel zin heeft om hun twee te vergelijken maar wat als Samuel levenslang krijgt? Ik kan toch moeilijk mijn hele leven wachten op een gevangenen. Al is dit doemdenkerij die kans bestaat altijd en ik weet niet of dat wel hetgeen is wat ik wil. Wachten op de jongen waarvan je denkt dat het de liefde van je leven misschien wel kan zijn maar hem eigenlijk nog totaal niet goed genoeg kent. Want nu ik er zo over nadenk weet ik zo goed als niets over hem, het enige dat ik echt weet is dat hij geen contact meer heeft met zijn ouders en dat Scott zijn stiefbroer is, voor de rest is mijn kennis over hem 0,0.

Voor de tweede keer word ik uit mijn gedachten gehaald door Dioni, dit keer door zijn hand die voorbij mijn gezichtsveld zwaait. "Wat zou ik graag weten wat er in dat hoofdje van jou omgaat" zegt hij dan grinnikend "geloof me dat wil je niet" zeg ik met een kleine glimlach en laat me achterover vallen op het bed en staar naar het plafond. Dioni komt naast me liggen en kijkt naar dezelfde richting als ik, een tijdje is het stil

"Mooi plafond" zegt Dioni opeens heel droog waardoor ik in de lach schiet. Het breekt de stilte en het voelt goed om is even te lachen om zo een domme opmerking en even niet te denken wat er in mijn hoofd speelt. "En ik noteer dit als de eerste keer dat ik je zie en hoor lachen" zegt Dioni al lachend en ik probeer mezelf weer wat te kalmeren en kijk hem aan. "Je bent leuker als je lacht dan als je huilt of wat dan ook" zegt hij met een gemeende glimlach terwijl hij me ook aankijkt. Ik voel mijn wangen wat roder worden en ik kijk snel weer naar het plafond. Ik denk dat het dringend een nieuwe laag verf nodig heeft, het wit begint wat grauw te worden. Ik zal het toch is moeten melden denk ik. "Ik moet maar is naar huis, mijn moeder zal zich wel afvragen waar ik blijf" zegt Dioni dan en haalt me uit mijn fascinatie voor het plafond. Ik knik zachtjes en sta samen met hem op. We lopen naar beneden en staan stil voor de voordeur die hij net heeft opengedaan. "Ik spreek je nog wel" zegt Dioni en trekt me in een knuffel "ik weet niet wat er allemaal aan de gang is maar als je een luisterend oor nodig hebt weet je me te vinden" zegt hij er nog achter en drukt een kus op mijn wang. Het enige wat ik doe is knikken en hem nastaren terwijl hij vertrekt. Ik sluit de deur weer en krijg een knoop in mijn maag, ik weet wat me nu te wachten staat en het bevalt me allesbehalve. Ik loop de woonkamer binnen en zie mijn vader me aanstaren en mijn moeder die wat aan het tokkelen is op haar laptop aan de tafel. Hij blijft kijken tot hij er zeker van is dat Dioni niet achter me aan komt lopen en legt zijn krant naast hem neer. "Ik denk dat jij heel wat uit te leggen hebt jongedame" zegt hij met een strenge stem en kijkt me boos aan. Ik zucht diep en loop naar de bank die tegenover hem staat en laat me erop neervallen. Hij blijft me boos aankijken en ik merk dat hij verwacht dat ik begin met praten al heb ik daar niet echt veel zin in.

~~~~~~~~~~~~~~~

Na een week is het me dan toch gelukt om weer te uploaden. Sorry voor het wachten maar ik had echt 0,0 inspiratie en kreeg niets getypt maar zoals jullie zien is het dan toch gelukt hopelijk bevalt het hoofdstuk jullie wat.

En omg ik zag net dat ik bijna 50K heb en om eerlijk te zijn had ik nooit maar dan ook nooit verwacht dat dit zovaak zou bekeken worden waar ik jullie trouwens super hard voor wil bedanken ❤️❤️❤️❤️

Tot bij het volgende hoofdstuk 🙋