The internet guy

Hoofdstuk 59

Fleur:

Samen zitten we in de auto, Samuel en ik. We zingen mee op de muziek op de radio. Het is te zeggen hij neuriet en ik zing luidkeels mee. Wat je zingen kan noemen tenminste het klinkt eerder als een kat die mishandeld word maar goed vandaag mag het. De reden waarom ik het doe is ook om die vervelende gedachten uit mijn hoofd te laten vervagen. Vooral de gedachten om wat er zometeen gaat gebeuren.

De confrontatie

Een confrontatie die ik liever nu niet voer maar één die wel een verplichting was van Samuel. Ik moet mijn ouders weer onder ogen komen. De drang om hier gewoon uit de auto te springen en op het wegdek te belanden is zeer groot en lijkt veel minder eng dan wat er zometeen gaat gebeuren. Vooral nu Samuel erbij is, ik heb geen flauw idee hoe mijn ouders daarop gaan reageren. Vooral omdat ze niet weten dat het uit is met Dioni en ik -dat denk ik toch- zo goed als samen ben met Samuel. Wauw, ik ben echt een slet als je het zo bekijkt. Hoe dichter we bij mijn ouderlijk huis komen hoe groter de krop in mijn keel word. En die krop probeer ik te negeren door te zingen alsof mijn leven ervan af hangt. Ik voel dat Samuel me aankijkt en grinnikt even waarna hij zijn aandacht weer vestigt op de weg. "Zenuwachtig?" Vraagt hij en ik knik maar besef al snel dat hij het toch niet gezien heeft, ik mompel iets dat lijkt op een bevestiging en staar dan weer uit het raam.
Wij rijden de oprit op en als ik nu niet zat was ik sowieso omgevallen van de stress. Ik vertrouw mijn eigen lichaam nu echt niet en mijn benen voelen als drilpudding dus als ik nu zou recht staan dan zou het niet voor lang zijn.
Met een diepe zucht sluit ik mijn ogen, Ik moet dit doen en hoe sneller hoe liever. Ik voel Samuel zijn hand de mijne omvatten en hij geeft een licht kneepje erin. "Als je wilt wacht ik hier maar je moet dit doen Fleur en hoe sneller hoe beter het voor jou afloopt" weer verlaat een diepe zucht mijn mond en grijpt hij mijn andere hand ook vast. "Ik weet het" zeg ik zacht "maar ik wil dat je met me meegaat." Samuel knikt en drukt een kus op mijn voorhoofd "het komt allemaal wel goed" fluistert hij maar ik merk in zijn stem dat hij er ook niet zo zeker van is. Hij laat mijn handen los maar niet zonder die ook een kus te bezorgen en stapt uit de auto.
Mijn hoofd zegt dat ik hetzelfde moet doen als hij maar mijn lichaam wilt niet reageren op die commando's en ik blijf dus weerloos zitten op de autostoel.
De autodeur gaat open en ik merk dat Samuels hand voor me bengelt zodat ik hem zou vastgrijpen en zou uitstappen, wat ik dan ook maar doe. Waarom is hij toch zo zeker dat dit een goede keuze is, ze gaan hem verafschuwen, haten, misschien zelfs buiten gooien van het eerste moment dat ze hem zien maar toch wilt hij absoluut dat ik dit doe. Met knikkende knieën stap ik uit de auto met mijn hand in die van Samuel en al snel sluit hij de deur waarna hij met zijn arm rond mijn middel me ondersteund tot aan de voordeur. Waarschijnlijk om twee redenen, één: zodat ik niet zou neervallen van de stress en twee zodat ik niet zou wegvluchten. Wat een zeer aanlokkelijk idee is naarmate we dichter en dichter bij het huis komen.

Ik blijf maar staren naar de deurbel en mijn trillende vinger blijft er maar voor zweven. Samuel geeft me een lichte por waardoor ik schrik en naar voor leun en dus op de bel duw zonder dat ik het wou. Ik kijk hem quasi boos aan en kijk naar zijn zelfvoldane grijns. De sleutel in het slot maakt een kraakend geluid waardoor ik weet dat de deur ieder moment open gaat. Zoals ik al had voorspeld gaat de deur met een zwaai open en zie ik Marie met grote ogen me aanstaren. Voor ik nog wat kan zeggen trekt ze me in een stevige omhelzing en knuffel ik haar maar al te graag terug. Als ze me weer loslaat kijkt ze naar Samuel en weer terug naar mij met een blik die ik niet kan omschrijven. Je kan het geen teleurstelling noemen maar ook geen meedeleven, het zijn verschillende gevoelens samengesmolten in één bepaalde uitdrukking. Haar blik vervormt ze al snel en na enkele seconden staart ze me aan met haar stralende glimlach die ik zo gewoon ben van haar en wenst me een gelukkige verjaardag met de aanwezigheid van drie kussen op mijn wangen.
"Ik ben blij dat je terug bent, je ouders waren heel ongerust Fleur. Hopelijk kunnen ze de aanwezigheid van je gezelschap evenzeer waarderen als dat Dioni erbij zou zijn."
Dat hoop ik ook ook al weet ik dat het valse hoop is. Ik glimlach klein naar haar en met Samuel achter me aan en een belachelijk klein hartje loop ik verder naar binnen. "Ik denk dat het beter is als je hier even wacht" zeg ik tegen Samuel en hij knikt naar me. Ik geef hem nog een laatste knuffel en stap dan met de weinige moed die ik heb binnen in de woonkamer. Hetzelfde beeld als altijd dringt door me binnen als mijn beide ouders thuis zijn. Mijn vader die de krant zit te lezen op de bank en mijn moeder die achter haar laptop aan de tafel zit. Met een luide kuch probeer ik hun aandacht te pakken te krijgen wat me ook daadwerkelijk lukt. Met grote ogen staren ze me aan en volgen ze me totdat ik tegenover mijn vader ga zitten en mijn moeder naast hem. Ze zeggen geen woord, geen gelukkige verjaardag, niets, helemaal niets. En dat beangstigd me, meer dan dat ik had kunnen denken.
"Ik weet wat jullie denken over Samuel, maar ik denk dat jullie willen dat ik gelukkig ben daarom dat je me met Dioni hebt gekoppeld...voor mijn geluk. Maar mijn geluk ligt niet bij Dioni. Niet meer. En nu ik er over nadenk is het daar nooit geweest. Ik hield niet echt van Dioni ik maakte me het alleen maar wijs zodat jullie gelukkig waren. Maar ik besef nu dat dat niet slim van me was. Ik moet kiezen voor mijn eigen geluk en dat geluk ligt bij Samuel!"
Ik staar naar de twee paar ogen die op me gericht zijn nadat ik mijn zegje heb gedaan. Het is doodstil en je zou zo een spelt kunnen horen vallen. De stilte bevalt me alles behalve en ik verwacht er niets goed uit. Mijn vader slaat de krant toe op een trage manier, te traag als je het mij vraagt en zijn ogen spuwen vuur. Hij staat recht, loopt naar me toe en komt recht voor me staan met zijn vinger wijzend en zeer aanwezig naar me toe gericht. "Laat me hier zeer duidelijk over zijn, die crimineel van jou komt mijn huis niet in heb je dat goed begrepen, dus ik stel je voor de zeer makkelijke keuze Fleur ofwel laat je die malloot zijn voor wat hij is en blijf je hier oftewel loop je hem achterna maar dan wil ik je hier nooit maar dan ook nooit meer zien heb je dat goed begrepen ondankbaar wicht dat je bent!"
Dat laatste schreeuwt hij zo hard dat ik zelfs speeksel zie rondvliegen naast mijn hoofd.

En dan gebeurt hetgeen wat ik nooit verwacht had.

Samuel komt binnengestormd en komt beschermend voor me staan. "Hoe kunt u zo harteloos tegen u bloedeigen dochter zijn. Waarom kunt u niet gewoon..." "Jij komt mij hier niet de les spellen in mijn eigen huis, straatdebiel dat je bent" onderbreekt mijn vader hem razend en ik kijk de twee angstig aan. "Meneer, ik kan zeer goed begrijpen dat u boos op mij bent maar door Fleur voor deze keuze te stellen doet u haar alleen maar pijn"
Hoe kan Samuel zo rustig blijven als mijn vader kon zou hij hem levend villen maar toch blijft hij stevig in zijn schoenen voor hem staan, zeker tegenover mij want ik zit hier te trillen als een bang lammetje en kan ieder moment neervallen door de adrenaline dat die twee afstoten.
"Ik heb jou niets gevraagd ik stel de vraag aan mijn dochter" knarsetand mijn vader en als zijn ogen zouden kunnen doden zou Samuel nu bovenop me liggen. Ik raap mijn moed bij elkaar en ga voor Samuel staan en sta nu tussen de twee in. "Een goede vader zou zijn dochter niet eens voor die keuze durven stellen" zeg ik met tranen in mijn ogen en kijk hem verafschuwend aan. "En je hebt gelijk de keuze is inderdaad makkelijk, kom Samuel we zijn hier toch niet welkom, dankje voor deze geweldige verjaardag" ik grijp zijn hand en sleur hem mee naar de deur. Ik kijk niet meer om maar hoor nog verschillende luide bonken maar probeer er geen aandacht aan te besteden. We lopen naar de deur en ik laat Samuel voor me lopen en blijf nog even staan bij de deuropening. Ik hoor mijn moeder gillen en draai me om zodat ik naar binnen kan kijken en zie mijn vader recht voor me staan.

Een stekende pijn vult mijn lichaam en mijn adem stokt. Wat gebeurt er? Alles begint wazig te worden en ik begin zwarte vlekken voor mijn ogen te zien tot alles zwart is. In de verte hoor ik luid gegil en iemand die mijn naam schreeuwt maar ik kan er niet op reageren ik kan niets meer.