The internet guy

hoofdstuk 32

Fleur:

Als ik mezelf nog eens bewonderd heb in de spiegel en zie dat er niet veel te veranderen valt op zo een korte tijd aan die rode, opgezwolle ogen, open ik maar gewoon de deur. Het is wel gezellig druk vandaag moet ik zeggen. Als de deur op een kier staat en ik nog net kan zien wie er staat zie ik Melissa. Verbaast open ik wat verder de deur en dan zie ik iemand achter haar staan. "Een bepaald persoon was naar je opzoek" zegt ze en gaat aan de kant. Voor me staat Samuel, de samuel die niet uit mijn gedachten verdwijnt al zou ik dat graag willen om gewoon alles te vergeten. "Samuel? Wat doe jij hier? Hoe heb je me gevonden?" helemaal in schok krijg ik nog net die vragen over mijn lippen en terwijl blijf ik hem maar aanstaren. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen, Hem in de armen vallen omdat ik blij ben dat hij ongedeerd is en misschien ook omdat ik hem opnieuw zie of gewoon de deur toeslaan en een potje gaan huilen op mijn kamer. Gewoon omdat ik niet weet wat ik moet doen en zo in de war ben kom ik er niet beter op om weg te lopen. Ik loop Melissa en Samuel voor bij en ren van hun weg.Ik hoor nog hoe Melissa mijn naam noemt en precies ook die van Samuel waarom weet ik niet maar dat kan me eigenlijk niets schelen.

Opeens voel ik iemand mijn pols grijpen waardoor ik wel moet omdraaien en dus terecht kom tegen een borstkas. De geur die mijn neusgaten komt binnengedrongen heb ik zo gemist hoe raar het ook klinkt. De geur van Samuel, Samuel zijn armen om me heen alles voelt zo vertrouwd maar toch is het dat niet, het zou niet vertrouwd mogen voelen. Ik zou van hem moeten walgen, hem moeten haten, hem moeten wegslaan. Maar dat doe ik niet, dat kan ik gewoon niet. Hij was degene die me steun gaf en hoop dat ik weer vrij zou raken en dat het allemaal wel weer goed kwam. En dat kwam het ook alleen op een andere manier. Beide op een andere manier waardoor ik dacht dat ik die steun nooit meer ging terugvinden. Dat ik die steun nooit nog bij iemand zou herkennen zelfs niet bij Melissa. Ik voel de tranen opkomen en doe weer niet de moeite om ze tegen te houden. Waarom zou ik ook, ik denk dat ik het wel verdien om dag in dag uit te janken om alles al is het maar voor even. Oke regent het nu, Want anders is het best raar dat ik iets nat op mijn hoofd voel. Ik kijk omhoog en zie Samuel in tranen. " Huil je nu" vraag ik verbaast "nee, er zat een haar van jou in mijn oog" probeert hij stoer te zeggen maar hij faalt nogal. "Je bent slecht in liegen weet je dat" zeg ik met een glimlach door mijn tranen door. Samuel veegt snel de tranen van zijn wangen en met een diepe zucht en een beetje aarzeling neemt hij mijn handen vast en begint hij met zijn duimen over de rug van mijn handen te wrijven. "Ik weet niet of je dit wilt maar ik wil een nieuwe start. Alles wat er gebeurt is gewoon achter ons laten. Ik wil dat je de echte Samuel leert kennen en niet de handlanger van Mike. En ik wil de echte fleur leren kennen niet het gebroken meisje dat ik nu ken" zegt hij en door zijn woorden kan ik het niet laten om te glimlachen. "Dat lijkt me een goed idee ja" zeg ik nu ook met een glimlach. Samuel veegt zachtjes de tranen van mijn wangen en trekt me in een knuffel.

Zachtjes laat Samuel me los "Als we dan toch opnieuw beginnen laten we dat dan ook meteen goed doen" zegt hij met een glimlach en steekt zijn hand naar me uit "hey, ik ben samuel" zegt hij met nog steeds diezelfde glimlach en ik begin nu ook te lachen "aangenaam, ik ben Fleur" zeg ik en schud nu zijn hand. " Fijn kennis met je te maken Fleur" zegt hij deftig "dat is dan ingelijks Samuel" antwoord ik deftig terug en het duurt niet lang of we beginnen beide super hard te lachen. Hoezo kan het dat Samuel me zelfs nu blij kan maken al is het maar voor een paar seconden.

"Hoe ben je eigenlijk vrijgekomen" vraagt Samuel als we tegen een random boom aan zijn gaan zitten "eum ik heb zeg maar Yoeri in een zeer gevoelige plaats getrapt en toen ben ik kunnen gaan lopen, Ik had geluk dat hij alleen was want anders zat ik hier nu niet" " Wacht bedoel je nu dat je hem in zijn kruis hebt getrapt" vraagt samuel al lachend en ik knik schuldig "haha je bent geweldig" zegt hij nog steeds lachend en het lijkt niet of hij nog gaat bijkomen. Ik voel een paar druppels op mijn hoofd terucht komen en dit keer kan het Samuel niet zijn. Ik kijk naar boven en zie donkere wolken boven ons hangen en al snel begint het te regenen. "Dit kun je niet menen, kom we gaan schuilen" zeg ik snel. Ik sta snel recht en loop weer richting mijn huis met Samuel achter me aan. Als we bijna aankomen zie ik nog net mijn ouders wegrijden. Maar goed ook dan krijg ik hun gezeur al niet te horen. We lopen naar binnen en ik zie Melissa op de bank zitten via het raam dat in de deur zit om naar de woonkamer te gaan. Met Samuel achter me aan lopen we naar binnen "Goed dat jullie terug zijn dan kan ik ook naar huis" zegt Melissa en nadat ze me een knuffel geeft verlaat ze mijn huis.

"Is Melissa al weg" hoor ik opeens en zie Marie in de woonkamer staan terwijl ze haar handen proper maakt aan een handdoek. "en wie mag deze jongenman zijn" vraagt ze met een glimlach en richt zich naar Samuel "ja net vertrokken en dit is Samuel een vriend... van school" zeg ik snel. Marie hoeft niet te weten waar ik Samuel van ken want dan verteld ze het door aan mijn ouders en dan ben ik nog lang niet jarig. " Wel als jullie je wat aan opdrogen dan kunnen jullie daarna naar de keuken komen ik ben bijna klaar" zegt ze met die altijd lieve glimlach van haar en vertrekt dan weer naar de keuken en Ik loop dus maar samen met Samuel naar boven om ons wat op te drogen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~