The internet guy

Hoofdstuk 6

"Ga je dit serieus doen?" Vraagt Jarne als we samen door de stad lopen, "wie weet is het niet wie je denkt dat hij is". "Ik vertrouw hem Jarne" "maar ik niet, dus laat me alsjeblieft meegaan, ik wil niet dat een van mijn zusjes gebruikt word door een of andere creep" smeekt Jarne zowat. "Jarne komop, ik ben oud genoeg om mijn mannetje te staan mocht het toch een of andere creep zijn. Dus nee je mag niet mee!" Zeg ik vastberaden en loop een random winkel binnen. "Best, maar onthou ik heb je gewaarschuwd" zegt Jarne dan en komt naast me staan.
"Wil je der nu over ophouden, ik had afgesproken om met mijn beste vriend te winkelen niet om een preek aan te horen die van mijn vader zou kunnen zijn" zeg ik geïrriteerd en begin naar de kledij in het kledingrek voor me te kijken.
"Weten je ouders trouwens dat je met die gast hebt afgesproken?"
"Jarne kappen" roep ik boos en loop weg, nu heb ik er echt genoeg van. Ik ben oud en wijs genoeg om zelf te beslissen wat ik doe en hoef dus echt niet de mening van iemand anders te weten. Ze zullen het wel allemaal goed bedoelen maar ik word gewoon gek van al die bezorgdheid. Ik loop uit de winkel en ga zitten op het bankje dat er recht voor staat. Al snel merk ik dat er iemand naast me komt zitten, ik kijk naast me en zie dat het Jarne is.
"Het spijt me, maar je moet gewoon begrijpen dat ik ongerust over je ben" zegt hij stil. "Het is oke, opzich begrijp ik het ook wel maar je moet me vertrouwen en trouwens als hij dan toch niet moest zijn wie hij zegt dat die is dan ben ik even snel weg dan dat ik daar ben gekomen" zeg ik en draai me naar hem toe en schenk hem een glimlach, hij glimlacht naar me terug en geeft me een knuffel. "Kom als hij dan toch de gozer is die hij zegt dat die is moet je er wel fantastisch uitzien" zegt Jarne met nog steeds diezelfde glimlach en staat op van het bankje.

We lopen nog een paar winkels in en na een tijd worden we zo moe dat we er gewoon mee ophouden en ergens iets gaan drinken. "Om terug even bij Scott te komen hoe ziet hij er eigelijk uit?" Vraagt Jarne waarna hij een slok van zijn cola neemt. "Eum, dat weet ik eigelijk niet. Maar ik zou hem herkennen omdat hij een rode roos bij zich zou hebben" zeg ik wat onzeker en ik zie een afkeurende blik op me gericht maar hij zegt er niets van. Nu ik het me zo hoor zeggen begrijp ik zijn blik ook wel, hoe dom kan ik ook zijn ik spreek gewoon af met een wildvreemde. Maar goed terugkrabbelen is ook geen optie, als ik nu niet weet wie hij is ga ik het nooit te weten komen.

Nadat we ons drinken op hebben nemen we afscheid en lopen we beiden naar huis. Ik loop meteen naar boven richting mijn kamer. Ik leg mijn nieuwste aanwinsten in mijn kast en ga liggen op mijn bed. Morgen, morgen is het eindelijk zover. Morgen ontmoet ik eindelijk degene die me al zo een lange tijd zo goed laat voelen.

------

Met moeite open ik mijn ogen tot ik besef welke dag het is. Ja oke het is zondag maar niet zomaar een zondag, deze zondag veranderd sowieso alles, wat er straks ook gaat gebeuren. Ik sta op en loop naar beneden, snel zoek ik iets om te eten en speel ik het naar binnen. Zo te zien slapen mijn ouders nog dus krijg ik niet het gezeur van waarom ik nu al wakker ben. Als ik klaar ben loop ik weer naar boven en ga me douchen en maak me daarna klaar.

Helemaal omgekleed en opgemaakt, gewoon lichtjes ik ben niet bepaald een barbiepop, loop ik weer naar beneden nog steeds slaapt iedereen, dat denk ik dan toch want ik hoor toch geen beweging. Ik kijk naar de grote klok in de woonkamer en zie dat ik binnen tien minuten moet vertrekken. Ik schrijf nog een briefje dat ik weg ben en doe mijn jas aan. Nog snel loop ik opnieuw naar boven voor mijn klein tasje te nemen met daarin mijn portemonnee, kauwgom, mijn telefoon en een paar oortjes en daarna loop ik richting de garage waar mijn fiets staat. Ik fiets naar de plaats waar ik met Scott heb afgesproken en zet mijn fiets aan de kant. Ik kijk rond me maar zie nog niemand met een roos in zijn handen. Ik kijk op mijn horloge, ik ben net op tijd. Er kan altijd iets zijn waardoor hij te laat zou kunnen zijn natuurlijk, dus ik besluit maar op het eerste beste bankje te gaan zitten. Ik kijk wat om me heen, om eerlijk te zijn ik ben hier nog nooit geweest en de mensen die hier rondlopen zijn ook niet meteen de eerste de beste waarmee ik zou omgaan.

Een stevige koude wind komt voorbij en ik voel mijn haren alle kanten opvliegen, ik begin het best koud te krijgen door hier zo stil te moeten zitten. Ik kijk nog is op mijn horloge al tien minuten voorbij, binnen vijf minuten ben ik hier weg. Ik krijg gewoon rillingen van deze plek of misschien is het van de kou, maakt me niet uit ik ben hier gewoon niet graag en wil hier weg. Ik begin maar weer om me heen te kijken om de tijd te doden. Op het bankje naast me zie ik een best knappe jongen die gaat zitten: donkerblond haar, best lang, moderne kledij en een kaaklijn om een meloen mee te kunnen snijden. Spijtig dat hij geen roos bij zich heeft want hij mocht gerust Scott zijn. Blijkbaar staar ik hem veel te lang aan want hij geeft me een kleine glimlach, uit beleefdheid glimlach ik maar terug en kijk ik snel weer voor me uit. En dan zie ik het in de verte, een persoon met een bloem in zijn handen. Ik weet niet hoe ik me moet voelen maar zenuwen gieren door men lijf dit is het moment gewoon.

~~~~~~~~~~~~~