Timeless [MPREG]✓

Timeless I: 04

Kit’s Point Of View

TATLONG ARAW ng wala si Rui at hindi ko alam kung bakit. Dinalhan ko na naman siya ng pagkain pero wala pa rin siya. Kailan ba niya titikman ang luto ko?

“Kit! Nasaan na ang isang lunch box?” masayang tanong ni Haze kaya ibinigay ko na lang ito sa kaniya.

Nagkasakit kaya siya?

Napadungo na lang ako sa armchair. Ano bang pakialam ko? Hindi naman kami magkaibigan.

“Ano ba?” malakas na sigaw ko habang hinahampas ang armchair.

“A-ayos ka lang, Kit? Nababaliw ka na ba?” tanong ni Haze sa akin kaya agad kong hinawakan ang kamay niya kaya agad siyang napaatras at pilit na kunin ang kamay niya ngunit hinawakan ko ito nang mahigpit.

“Sabihin mo, hindi ba ako kanais-nais maging kaibigan?” malungkot na sabi ko pero napatawa na lang ako ng mapait habang umiiling. “Ano bang pakialam ko? Ako lang naman ang laging nakabuntot sa kaniya.”

“Katakot ang tawa mo, Kit, tawa ng isang broken.”

Sinamaan ko naman siya ng tingin.

“Pero seryoso, napakasuwerte ko na naging kaibigan kita kahit na ang creepy mo, akalain mong dinadalhan mo ’ko lagi ng tanghalian?” nakangiting sabi nito habang hinahalikan ang lunch box kaya binatukan ko siya, tumakbo naman siya palabas habang nakangiwi. “Baka mahal mo na ako?” pahabol na tanong niya.

“Hindi naman ’yan para sayo!” sigaw ko sa babaeng laging nakakain sa dinadala ko para kay Rui. “Saka, hindi ako magkakagusto sa iyo.”

Padabog na lang akong umupo saka nilingon ang upuan ni Rui, tatlong araw ng walang taong nakaupo! May balak pa ba siyang pumasok?

Rui’s Point Of View

“Where are you going?”

Isang tanong na nagpatigas sa katawan ko.

“School,” I answered nonchalantly without looking at my older brother who was now leaning against the gate.

It’s been 3 days since I last went to school. I don’t want to be a prison in this kind of suffocating environment! They treat me as a prison!

“Dad, will got mad at you,” he coldly said that made my fist clenched. “You should be thankful that you’ll be the successor!”

Galit ko naman siyang nilingon. “I don’t want it!”

He harshly pushed me against the wall while staring at me with those burning eyes, he’s definitely angry.

“Ako dapat ang pinili ni Dad at hindi ang katulad mo!” Hindi niya maiwasang sigawan ako.

“You can have it all!” Dahil sa sinabi ko ay mas lalong nanlisik ang mga mata niya saka mahigpit akong sinakal.

“You should be glad that you’ll take over his position as the boss!”

“I... d-don’t want it...” pilit na sabi ko habang pilit na tinatanggal ang pagkakasakal niya sa akin. Napasalampak naman ako sa kalsada ng itinapon niya ako kaya napapaubo akong nakahawak sa leeg.

“I’ll ask Dad that—”

“Enough!” malakas na sigaw niya saka kinewelyuhan ako. “I don’t need you to pity me.”

Napatawa naman ako nang matipid kaya malakas niya akong sinuntok, napabagsak ako sa lupa at nalalasan ko na ang dugo sa bungangak ko. “I envy you, Kuya.”

“What?” he asked in astonishment.

The tears started to drip that I had been holding back for years. “I envy y-you...”

Lalaki ako pero bakit ako umiiyak? It felt weird, pakiramdam ko lahat ng problema sa mundo ay napunta sa akin.

“You can do whatever you want but me? I hardly even decide for myself because of Dad getting the way!”

My older brother was surprised at what I shouted at him that made him bow down. I know that he knows everything I’ve been going through all these years!

Damn! It’s not easy. I just want to live a normal life, an ordinary student having friends waiting in school and hanging with them. I want to experience how to live freely and independently.

“I just want my freedom!”