How to be your Boyfriend vol. 1&2 (On Hold)

Chapter 23 Training Day

Soundtrack for this Chapter: Supersonic by Oasis

Matapos ang bakasyon, back to reality na naman ang drama naming lahat. Kailangang mag-focus sa school dahil ito na ang moment ng buhay ko na dapat sumeryoso sa pag-aaral. Although konting oras na lang ang matitira para kay Portia, okey naman sa kanya yun, buti na lang hindi siya clingy. May time para sa sarili, may time para sa career at may time para sa isa’t isa. Ganito umikot ang mundo ko.

Wala na nga si Dominic at tuluyan ng nakipagdivorce sa akin. I’m left with nothing but the dumb bells na ipinamana niya sakin. Nakakamiss din yung baklang yun.

Ngayon ang start ng OJT ko. Every Monday to Friday ang pasok ko sa engineering firm, Saturday naman ang pasok ko sa school kaya ang Sunday ay para kay Portia.

Maaga akong nagising dahil 9am kailangang nandun na ako sa office.

Goodluck Mr. Tomas!

Ang text mula kay Portia na walang ‘i-love-you’, basta good luck lang at Mr. Tomas pa talaga ang tawag sa akin. Hindi man lang baby, honey o sweetheart.

Medyo malalayo layo ang kompanyang papasukan ko. 2 hours ang exact time na gugulin ko sa pagco-commute.

Lima kaming students na papasok sa Sera Engineering Company. According to my reaserach, condominiums ang tinatayo ng kompanya. Excited na ako sa training day dahil gusto kong makita yung site, yung plano, yung project at gusto kong magsuot ng helmet, bagay kaya sa akin?

On time ang dating namin sa office at nakakamangha ang architectural building dahil sa pagiging modern at very sophisticated.

Pag pasok namin sa loob, nakakmangha sa interior na very versatile sa modern white na pader. Ang elevator nila gawa rin sa glass. Hindi naman siya halatang office, para siyang hotel sa ganda ng interior.

Mula sa ground floor, dumeretso kami sa 15th floor kung saan nandun ang main office na kakausapin kami tungkol sa gagawin namin at may brief interview.

Sa main office, iba naman ang ambiance. Very chic at very innovative ang buong floor. Kulay black and white lang ang pintura ng kisame at wall. Ang mga table, gawa sa glass, at sa may waiting area kung saan kami pinaupo para maghintay, may iba’t ibang kalseng upuan na designer chair. May monobloc at gawa sa wicker na sa pagkakaalam ko, nagkakahalaga ang isang upuan ng P26,000 nung nakita ko siya sa isang magazine.

Walang masayadong palamuti sa kwarto, walang painting, walang halaman. Halos yung mga designer chairs lang ang nagiging palamuti dito.

Karamihan sa trabahador ay babae. Siguro dahil kasi sa paper works ng kompanya. At lahat sila walang ibang kulay ng damit kundi white at saka black. Hindi ko alam kung mahilig sa piano ang may ari nitong kompanya o yung interior designer nila dahil sa white and black lang ang alam nilang kulay.

Pero kahit medyo boring, nadala naman sa architectural design dahil sa over the top na kagandahan ng exterior at sa pagiging sophisticated ng interior.

“Hi!” bati ng isang babae na na naka blazer na black, at white dress na dalaga na sobrang tinis ng boses. Nakakabasag ng eardrum. “You’re the intern?”

Ako lang ang tinanong niya at hindi niya kinausap ang apat kong kasama. Marahil dahil sa ako ang pinaka pogi sa kanila.

“Kasama ko silang apat.” Sabi ko pero hindi niya pinansin.

“Maghintay muna kayo ng ilang minuto, wala pa kasi si Ma’am Crisostomo. Gusto mo ba ng maiinom?

At ako lang talaga ang inalok niya.

“Ah, no… Gusto niyo ba?” tanong ko sa mga kasama ko.

“Sige, tubig na lang sa amin.”

“Ayaw mo? Okey!” tumalikod siya at hindi inintindi ang sinabi ng mga kasama ko.