My Worst Nightmare, Yet the Sweetest One. ♥

Chapter 48.♥ (The Bus.)

Author's Note: 

Pasensya na po kung marami na masyadong nangyayari. Weho, that's life people. 

Reminder po ulit: The ending will only be available to those who fanned me. :) Comment, Vote, Add this story to your RL, Spread and be a fan. God Bless everyone! :)

Enjoy reading. (Wag muna daw Happy-Author)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kayla's POV

"You go. I can manage. KAYA KONG MABUHAY NG WALA KA!" sigaw ko sabay binitawan ang kanyang kamay. 

Ano ba Kayla. Ba't hindi mo kayang pigilan yang iyak mo. You're such a cry baby. Hindi mo siya dapat iniiyakan. Lalake lang yan. Marami pang iba diyan. 

"Neesh. Bumalik ka na sa bus please. Hinihintay ka na dun ni Ayana. Uuwi ako ng mag-isa. Kaya please. Umalis ka na." I said. Tapos tumalikod na ako at nagsimula ng maglakad papunta sa kahit san, sa lugar na hindi ko sila makikita o makakasama. 

Hindi pa ako nakakalayo ng biglang hinablot ni Neesh ang kanang kamay ko at pinigilan ako sa paglalakad. 

"What!?" I shouted. Pagod na ako! Bakit pa niya ako sinusundan, ang gusto lang naman mapagisa. 

"Baka kung anong mangyari sa'yo sa daan. Babae ka pa naman. Sasama ako sa'yong umuwi." sinabi niya. 

Again, binitiwan ko ang kamay niya. 

"WALA KA NANG PAKE KUNG ANONG MANGYARE-----" 

"Meron! Meron! KASI MAHAL RIN KITA KAYLA!" 

Napayuko na lang ako at di mapagilan ang aking luha. Lumapit siya at niyakap ako. 

"Neesh pwede ba. *sob* napapagod na ako e. LUMAYO KA NA LANG PLEASE. MAS LALO AKONG NAHIHIRAPAN KASI SOBRANG MAHAL KITA. AT SA SOBRA NA YUN HALOS WALA NANG NATIRA PARA SA AKIN!" sigaw ko habang umiiyak at nakayakap sa kanya. 

Pilit ko siyang nilalabanan pero mas lalo akong nanghihina ng dahil sa pagiging iyakin ko. 

"Kayla sorry..." ang tanging lumabas lang sa bibig niya. 

Hindi pa rin humihinto ang luha sa aking mga mata. And I hate my eyes for that. 

Pinilit kong lalo na tanggalin ang pagkakayakap niya sa akin. And by the time na natanggal ko na ang yakap nag-pass by samin yung bus na sakay kami kanina sa fieldtrip. Indicating na naiwan na si Neesh. 

Napa-face palm na lang ako at di ko alam ang gagawin. Shit!

Wala akong mapapala kung tatayo lang ako dito. Wala na akong magagawa kasi kahit anong balak at plano ang magawa ko, kasama ko parin si Neesh hanggang pag-uwi. 

"Uuwi na tayo." biglang nagsalita si Neesh at hinila ang kamay ko. 

Ano pang gagawin ko? Eh hindi ko rin alam to. 

Sumama na lang ako sa kanya at makalipas ang ilang minuto. Nakarating na rin kami sa bus station. Pinili na niya ang bus na papuntang Manila. 

At umupo sa may gitnang parte ng bus, at katabi ko. 

Nang umandar ang bus, pareho kaming nanahimik. Ako nakatingin lang sa bintana. Hindi nagbabalak na lingunin siya. 

Biglang umulan. Pati weather nakikisama sa akin. Sige, pamukha niyo lang na brokenhearted ako ngayon. :|