Opposites Attract (COMPLETED) Tagalog

Chapter 53: We Need To Breathe

a/n: Hi! Kamusta? Patapos na po 'yung story ko pero hindi pa rin nagpaparamdam mga readers ko. T_T

Last chapter na po ito ng O.A.


Short chapter lang po ito. Ang hirap pahabain eh. Pasensiya. ^m^v


Enjoy my last chapter! And please stay tuned  to O.A's Epilogue.


Don't forget to vote/comment parang awa niyo na. Please lang. Kahit ngayon lang po. Salamat ng marami! ^^



xx


----------------------------

**CHAPTER FIFTY-THREE**

MAY's POV



I gathered up all my courage to face her today.


I heard she has been visiting me in the hospital everyday, but I refused to allow visitors during my stay there.


Tanging family and relatives ko lang ang pwedeng dumalaw sa'kin.


It was my request from my parents.


Sobrang shocked pa rin kasi ako sa nangyari.



Pati mga bestfriends kong sina Via, Cristy, Chin at Angie nagtampo nga kasi kasama sila sa mga taong bawal bumisita sa'kin sa hospital.


Kaya nag-skype na lang kaming lima habang admitted pa ako.




After three doorbells, nilabasan niya na ako.



Gulat na gulat siya nung nakita niya ako sa harap ng bahay nila.



I smiled at her.



"M-May? Anong ginagawa mo dito?" tanong niya.




"Thank you for trying to visit me in the hospital everyday."



Mas lalo siyang nagulat sa sinabi ko.



The next thing I know, she started crying and she hugged me.




"I'm so sorry." sabi niya.




I patted her back.


"I don't know what to say." sabi ko.




Humiwalay naman siya sa pagkakayakap. "Alam kong malabo pang mapatawad mo'ko sa ngayon, but I just want you to know how sorry I am for doing all those stupid things. I'm sorry."



"I can feel your sincerity. You can stop crying now." I told her sabay ngiti sa kanya, so she can stop crying.



"T-Thank you." pinunasan niya 'yung mga luha niya gamit 'yung palad niya. "Bakit ka pala nandito? Pasok ka muna sa loob."




"Huwag na. Hindi rin naman ako magtatagal eh."





"May sasabihin ka ba?"





Tumango ako. "I'm going back to the States."



"H-Ha?! P-Pero bakit?"




"I got a lot of reasons. I just came here to tell you na you don't have to worry anymore, kasi wala ka ng kaagaw kay Mark." pabiro kong sabi sa kanya.



I've decided to finish Med-school in the States. Mahal nga, pero malayo naman ako sa kapahamakan at heartaches.



'Pag nandun ako, mas makakapag-concentrate ako sa studies ko and I won't have to cry anymore.


Iiyak lang siguro ako because of homesickness, but that's it.



Pag malayo ako kay Mark, the pain I'm feeling will lessen.


Kasi kahit anong gawin namin, kahit gaano namin kagustong makasama ang isa't isa, lagi na lang tutol ang tadhana.



Kaya mas makakabuti para sa'ming dalawa kung umalis ako.




We're totally opposites of each other, iisa lang naman ang pareho sa aming dalawa eh.


'Yun 'yung nararamdaman namin para sa isa't isa, but that's not enough reason for us to be together.



"Please don't say that." she said. "Wala nang chance na maging kami ni Mark and besides, I already set him free."



Hindi na ako nagulat sa sinabi niya. Diyan din naman hahantong ang lahat eh.



For all of us to set-free the ones we love.



Recently, Jim surrendered.


He told me that he's letting me go because he knows that his battle of winning my heart will eventually lead him to loss.




Nang sinabi niya iyon, gumaan 'yung loob ko.


Kasi alam kong hindi na siya aasa sa'kin.


Kasi alam kong babalik na siya sa pagiging kwelang Jim niya kapag kinalimutan niya na ang nararamdaman niya para sa'kin.



I know I made him a bitter person, yes, it's bitter not better.


Hindi naman siya sinungaling eh.



Hindi naman siya nanununtok ng ibang tao, pero nang dahil sa akin, kaya niya ng gawin ang lahat ng 'yun.



I want him to go back to his old self.




He also asked me if I could still be his friend, sad to say, I rejected him.



Not because hindi ko pa siya napapatawad. I was only helping him forget about me.



I can probably accept his actual friend request kung pareho na kaming nakamove-on sa lahat ng mga nangyari sa amin.




"Hindi pa rin mababago ang desisyon ko. I already made up my mind. Ang totoo niya'n, mamayang gabi na ang alis ko."




"Pero May..."




"O paano? Alis na ako ha. Ang dami ko pang kailangang puntahan eh. Ingat ka lagi."

I waved my hand at sumakay na ng kotse ko.





-- at the airport --





"Sigurado ka na ba sa desisyon mo, 'nak? Okay lang ba na hindi mo kami kasama doon?" nag-aalalang tanong ni mama.



"Oo naman, Ma! Ang tanda-tanda ko na kaya. Brave ata 'to." sabi ko sabay ngisi sa kanila ni papa.



"Huwag ka ng mag-alala sa anak mo. May sariling pag-iisip na 'yan. Kaya niya na 'yang mag-isa." ani papa.



Niyakap ko sila ng mahigpit bago pumasok sa loob.



I was about to put my luggage on the scanning machine when somebody called out my name.



It was a familiar voice.



Oh sht. Bakit siya nandito?


Paano niya nalamang aalis ako ngayon?

Hindi ako nagpaalam sa kanya. Sinadya ko talaga 'yun para di niya na ako pigilan sa pag-alis ko.



Liningon ko siya. "Umalis ka na." sabi ko.



Nilapitan niya ako. "Why are you so unfair?! Bakit di mo sinabing aalis ka?!"




"Because it's for the best." I told him without looking at him.


I won't look at those eyes anymore. I cannot change my mind anymore.


This is my final decision. Aalis ako kahit anong mangyari. Aalis ako even if he keeps on persuading me to stay.



"Hindi mo na ba talaga ako mahal?" he asked, tears falling from his eyes.



Sht. Mark, stop crying.



"Mahal pa rin kita. Mahal na mahal."





"Then why the hell are you leaving?!"




"Balang araw maiintindihan mo rin kung bakit ko 'to ginawa. Kailangan natin ng space, Mark. We need time to breathe."




Ginulo niya 'yung buhok niya. Walang tigil pa rin 'yung pag-iyak niya.


Halos lahat ng tao sa airport nakatingin sa'min na para bang nanunuod sila ng telenovela.



"Mark, kung tayo talaga ang para sa isa't isa, gagawa ng paraan ang Diyos para pagtagpuin ulit tayo."



Nilapitan ko siya at niyakap.


"Pero pag hindi tayo 'yung para sa isa't isa, this will be the first step of moving forward. This isn't our time yet."


Humiwalay na ako sa pagkakayakap ko sa kanya and kissed him.



"Take care of yourself. I love you."

Nagmadali naman akong pumasok sa loob para di niya na ako masundan.



Goodbye for now, Mark. I hope I could see you again.


And by that time, Okay na tayong dalawa. By that time, our hearts are already healed. 

By that time, we are ready to love again.