‼️သတိပေးချက်‼️
အသည်းငယ်သူများ ခံစားလွယ်သူများ ထိရှလွယ်သူများ
ficနှင့်လက်တွေ့ကိုရောယှက်တတ်သူများ
စာရေးသူအားတိုက်ရိုက်(or)သွယ်ဝိုက် ဆဲဆိုတတ်သူများ
ဤအပိုင်းကိုဖတ်ရန်မသင့်❌
__________________________________
ဂျောင်ကုကပျဥ်လှောင်အိမ်ထဲမှာအစာငတ်ခံရေငတ်ခံနဲ့
နာကျင်မှုဒဏ်ကိုကလေးနဲ့အတူခံစားနေရပြီး
အခန်းထဲပိတ်ခံထားရတဲ့ထယ်ယောင်းမှာလဲ
လာကျွေးသမျှထမင်းဟင်းတွေကိုလုံးဝမထိ~
"အခုထိမစားသေးဘူးလား~"
"မစားချင်ဘူး ပြန်ယူသွား~"
"ဘာလဲဂျောင်ကုမစားရလို့မင်းပါအငတ်ခံနေတာလား~"
"ဟုတ်တယ်~"
"ပြီးတာဘဲလေ ထမင်းကုန်သက်သာတာပေါ့~"
*ငါWakanaကိုသတ်လိုက်ရင်အဆင်ပြေလောက်မလား~*
အတွေးနဲ့အတူထလာတဲ့ထယ်ယောင်းက
Wakanaကိုဆံပင်ကနေဆောင့်ဆွဲ ကုတင်စောင်းနဲ့တိုက်ပစ်လိုက်လေရဲ့~
*ဒုန်း!*
"အား!"
"မင်း သေသင့်တယ်~"
"မမလေး!"
Wakanaရဲ့အော်သံကြောင့်အပြင်ကဂျပန်စစ်သားတွေရောက်လာချိန်မှာWakanaကသတိလစ်သွားပြီး
ထယ်ယောင်းလဲထိန်းချုပ်ခံလိုက်ရတယ်။
"ဂျောင်ကုတို့သားအဖကိုထမင်းဘယ်လိုပို့ကြမလဲအစ်မ~"
"မသိတော့ပါဘူးကွယ် ဂျပန်စစ်သားတွေကစောင့်နေကြတာဆိုတော့ ပို့ဖို့မလွယ်ဘူး~"
"ကလေးနဲ့ပါဆိုသနားပါတယ်~"
အနောက်ဆောင်ကအဒေါ်ကြီးတွေဟာဂျောင်ကုကိုထမင်းပို့ဖို့ကြံစည်ကြရာ အစောင့်တွေကရှိနေတော့မအောင်မြင်
အစောင့်တွေကိုအိပ်ဆေးခတ်ဖို့လုပ်တော့လဲ ပို့သမျှအစားအစာကိုသူတို့ကိုချည်းအရင်စားခိုင်းနေတော့ခက်တယ်~
"ဒီတစ်ယောက်လား~"
"ဟုတ်ပါတယ်~"
"အပြင်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်~"
Kimအိမ်တော်မှာမနေဘေမဲ့ မကြာခနလာတတ်တဲ့
ဂျပန်စစ်ဗိုလ်တစ်ယောက်ကဂျောင်ကုကိုထည့်ထားတဲ့
အချုပ်ခန်းရှေ့ရောက်လာတာမို့ဂျောင်ကုရော အဒေါ်ကြီးတွေပါလန့်လို့~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
