ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်သူ့ရဲ့အဖေနဲ့
အစ်ကိုကြီးရဲ့ဆုံးမစကားကြောင့်
ကျောင်းမှာဘာပြဿနာမှမရှာဘဲတတ်နိုင်တာထက်ပိုပြီး
Japanတွေကိုသည်းခံကာစာကိုဘဲအာရုံစိုက်လာသည်မှာကြာလှပြီ~
"ရော့ အစ်ကိုအသေးလေးအတွက်~"
"ဘာလဲဟင်မောင်~"
မနက်ကျောင်းသွားခါနီးဂျောင်ကုကိုလာတွေ့တဲ့ထယ်ယောင်းကဟိုတစ်ခါကမပေးလိုက်ရတဲ့cookieမုန့်လေးလာပေးတာ~
"cookieမုန့်လေ အချိုနည်းပြီးဆိမ့်လို့စားကောင်းတယ်
ချင်နိုင်ငံကလာတာ စားလိုက်နော်~"
"ဒါတွေကိုမစားဘဲသိမ်းထားလို့ရလားဟင်မောင်~"
"ဘာလို့လဲ cookieမကြိုက်လို့လား~"
"မဟုတ်ဘူး ကြိုက်လွန်းလို့မစားရက်လို့သိမ်းထားမလို့~"
"မသိမ်းထားနဲ့စားလိုက် စားတဲ့ဟာပါဆို~"
"အင်းပါ ကျေးဇူးဘဲနော်မောင်~"
"မလိုပါဘူး အခုကျွန်တော်ကျောင်းသွားတော့မယ်
ညနေမှတွေ့မယ်~"
"အွန်း ကောင်းကောင်းသွားနော်မောင်~"
နှစ်ယောက်သားနှုတ်ဆက်ကြပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းက
ကျောင်းသွားကာဂျောင်ကုကတော့cookieတစ်ချပ်စား
ကျန်တာကိုသိမ်းပြီး သူများတွေကိုအလုပ်ကူရပြီ~
"ဘာလို့ကင်မ်ချီကိုအများကြီးလုပ်နေရတာလဲအစ်မတို့~"
"ဂျပန်တွေပွဲတစ်ခုလုပ်မှာ အဲ့ပွဲရဲ့ဟင်လျာတစ်မျိုးဖြစ်တဲ့
ကင်မ်ချီကိုသခင်ကြီးကတာဝန်ယူရတာမို့~"
"ဟုတ်လား~"
"အေ မုန့်ညင်းဖြူတွေကိုသေချာရေဆေးကြနော်
မြေကြီး သဲ တစ်ခုခုပါသွားရင်သခင်ကြီးအခက်တွေ့နိုင်သလို
ငါတို့လဲအခက်တွေ့မယ်~"
"ဟုတ်တယ် ဟိုးအရင်ကလဲ အစိမ်းကြော်ထဲဆံပင်ပါသွားလို့
အစိမ်းကြော်ကြော်တဲ့သူရဲ့ဆံပင်တွေကိုဦးရေပါတဲ့အထိဆွဲခွာပြီးနှိပ်စက်ကြတာ~"
"ကြောက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ဂျပန်တွေကတကယ်ရက်စက်တာဘဲ~"
"အားလုံးသေချာကရုစိုက်ကြ~"
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
