"ဟုတ်ပြီဂျောင်ကု ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်~"
"ဟမ်??"
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားကြောင့်ဂျောင်ကုကြောင်သွားပြီး
နေရာကနေမရွေ့နိုင်ပြူးပြူးလေးဖြစ်နေတာအမှန်~
"ငါ့မှာလိင်ရောဂါတစ်ခုရှိနေတယ် အဲ့တာကို
စမ်းသပ်ကုသချင်လို့ကုတင်ပေါ်တက်ပြီးဖြေလျှော့ပြပေး
ငါကြည့်နေမယ်~"
"အဲ့တာကနည်းနည်းရှက်ဖို့ကောင်းသလားလို့~"
"ယောကျာ်းအချင်းချင်းဘဲ ဘာရှက်စရာရှိလဲ
ကဲမြန်မြန်လေးလုပ် အချိန်မရှိဘူး~"
"Nae~"
*ဒါအခွင့်ရေးဘဲ သခင်ငယ်လေးကိုဆွဲဆောင်ရမယ်~*
အတွေးနဲ့အတူကုတင်ပေါ်တက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုက
ဘောင်းဘီကိုချွတ်ရိုးရာအင်္ကျီကိုကြိုးဖြည်ကာ
ကုတင်ခြေရင်းမှာထိုင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းဘက်ပေါင်ကားထိုင်လိုက်တယ်။
"အလုပ်ကြမ်းမလုပ်ခဲ့ရတဲ့ပုံဘဲ
တစ်ကိုယ်လုံးသွယ်လျပြီးအသားအရည်လဲကောင်းတယ်~"
"အဖွားနဲ့နေတာမို့ထင်းသယ်တဲ့အလုပ်က
ကျွန်တော်လုပ်ရတဲ့အကြမ်းဆုံးအလုပ်ပါဘဲ~"
"ဒါဆို မင်းဘာအလုပ်တွေလုပ်ရလဲ~"
"အဲ့လိုကြီးအတိအကျမရှိပါဘူး အဖွားလုပ်တာကိုကူလုပ်ပေးရုံဘဲ~"
"ကောင်းပြီ ဖြေလျှော့မှုစတင်တော့~"
ဂျောင်ကုရဲ့ကြည်လင်းဖွေးဖြူတဲ့အသားအရည်ပေါ်မှာ
သာမာန်ကျေးကျွန်တွေလိုဒဏ်ရာဒဏ်ချက်
အမွေးအမျှင်ဘာမှမရှိတာကြောင့်ထယ်ယောင်းပိုစိတ်ဝင်စားတာအမှန်~
"အင်း...ဟင့်...အား~"
"..........."
"အား...ဟာ့...သခင်...အွန်း...အာ့~"
ထယ်ယောင်းကိုမငြီးမိစေရန်အတွက်
ထိန်းချုပ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကညာလက်က
တွင်းပေါက်လေးကိုနိုးဆွနေပြီးဘယ်လက်က
ချယ်ရီသီးတွေကိုညစ်ချေနေတာမို့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ထယ်ယောင်းမျက်နှာကရဲလို့~
"အရမ်းကောင်းတယ်...အား...ဟာ့...အွင့်~"
"စိတ်ကြိုက်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ငြီးလိုက်
ထိန်းချုပ်မထားနဲ့~"
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
