ကလေးမွေးပြီးလေးရက်မြောက်နေ့မှာ
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းရဲ့ကရုစိုက်မှုကြောင့်
လူရောစိတ်ပါထူထူထောင်ဖြစ်လာပြီမို့ အဒေါ်ကြီးတွေလဲ
အဖွားအကြောင်းပြောပြဖို့ဆုံးဖြတ်ကြရပြီ~
"မားမားသားလေးရေ မားမားဆီလဲလာပါဦး
ပါးပါးဆီမှာဘဲနေနေတယ်...မွ~"
"အဒေါ်ပြောစရာရှိတယ်ဂျောင်ကု~"
"Naeပြောလေဒေါ်လေး ဘာဖြစ်လို့လဲ မျက်နှာလဲမကောင်းဘူး~"
"ဟူးး..စိတ်ခိုင်ခိုင်ထားနော်ဂျောင်ကု~"
"ဘာဖြစ်လို့လဲအဒေါ်ကြီးရဲ့ စိတ်တောင်ပူလာပြီ~"
"အဖွားဆုံးပြီဂျောင်ကု~"
"ဗျာ~~"
အံ့သြထိတ်လန့်မှုကြောင့်
လက်ထဲကပွေ့ထားတဲ့ကလေးတောင်လွတ်ကျသွားလို့
ထယ်ယောင်းအမြန်လေးပွေ့ဖမ်းထားလိုက်ရတယ်။
"အစ်ကိုအသေးလေး သတိထားဦး~"
"မ..မဖြစ်နိုင်ဘူး..အဖွားကိုတွေ့ချင်တယ် အခု~"
"တွေ့ရမှာပေါ့ လာ ဖြည်းဖြည်းထ~"
"ကလေးခေါ်ထားပေးပါဦး~"
ဂျောင်ကုရဲ့အခြေနေကစိုးရိမ်ရတာမို့
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ကလေးကိုအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ဆီပေးပြီး သူကဂျောင်ကုကိုတွဲထူပေးလေရဲ့~
"အ..အဖွား~"
"သတိထားဦး သတိမလွတ်သွားစေနဲ့~"
သူ့အဖွားရဲ့အလောင်းကိုမြင်ချိန်မှာ
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်မျက်ရည်အသွင်သွင်စီးကျလာပြီး
ဒူးထောက်လဲကျကာ
ပုပ်သိုးပျက်စီးမှုမရှိသေးတဲ့သူ့အဖွားအနားသို့~
"အဖွား...ထပြီး ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပါဦး
အဖွားအိပ်နေတာမလား~"
"ဂျောင်ကု~~"
"အဖွား!..အားး...အီးးးဟီးးး~"
"စိတ်ထိန်းပါကွယ်~"
"အဖွား...ဟင့်...အဖွားရဲ့စကားကို..ဟင့်
နားမထောင်တဲ့ဒီမြေးကို..ဆုံးမစကားတွေပြောပါဦး~"
"................"
"အဖွားပြောတော့..ကျွန်တော့်လက်ကိုဘယ်တော့မှမလွတ်ဘဲ
အမြဲဆုပ်ကိုင်ထားမယ်ဆို...အီးးဟီးးး~"
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
