ထယ်ယောင်းတို့မိသားစုလေး
ကျောက်ဂူထဲမှာသုံးလေးရက်လောက်အတူနေကြရာ
ထယ်ယောင်းရဲ့ဒဏ်ရာလဲပျောက်လာပြီး
သူတို့ကြားကဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှအကြောင်းရင်းမှန်ကိုလဲ
ဂျောင်ကုသိလိုက်ရပြီ~
"ဒီလက်စွပ်လေးကိုဝတ်ထားလို့တော်သေးတာပါ့
မောင်ကလွင့်ပစ်လိုက်မယ်လို့တောင်ထင်ထားတာ~"
"အစ်ကိုကမောင့်ကိုအရမ်းချစ်တာလေမောင်ရယ်
မောင်ပေးသမျှအရာအားလုံးကိုတန်ဖိုးထားတယ်~"
ညဘက်ကလေးအိပ်နေတုန်းအဖေနှစ်ယောက်က
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်ပြီး
စကားပြောနေကြသည်မှာအတော်ကြာနေပြီ~
"ဆက်ချစ်နေပေးလို့ကျေးဇူးပါအစ်ကိုအသေးလေး~"
"မလိုပါဘူးမောင်ရယ် မောင်ကမချစ်နဲ့ဆိုရင်တောင်
အစ်ကိုကဆက်ချစ်နေဦးမှာပါ~"
"ဒီရက်တွေမှာအစ်ကိုအသေးလေး အရမ်းပင်ပန်းခဲ့မှာဘဲ~"
"မောင်က ပိုပြီးပင်ပန်းမှာပါ အဖက်ဖက်ကိုကြည့်နေရတာလေ~"
"ပင်ပန်းဘေမဲ့ပျော်ပါတယ် အားလုံးကို
ကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်လေ~"
"ဒါလေးကိုမောင်ယူထား ဘယ်တော့မှမဖြုတ်နဲ့နော်~"
သူ့အဘွားနောက်ဆုံးပေးထားတဲ့အဆောင်ဆွဲကြိုးကို
ဂျောင်ကုကသူ့ဆီကနေထယ်ယောင်းဆီပြောင်းဆွဲပေးလိုက်တော့ထယ်ယောင်းကအံ့သြစွာနဲ့ငေးကြည့်လျှက်~
"ဒါကအဆောင်မဟုတ်လား အစ်ကိုအသေးလေးယူထားလေ~"
"ရတယ် မောင်ကပိုအရေးကြီးတယ် အစ်ကို့ကိုက
မောင်ကာကွယ်ပေးနေတယ်လေ~"
"ချစ်တယ် မောင့်ကိုစိတ်မပျက်သွားခဲ့လို့~"
"အရမ်းချစ်တယ်~"
ထို့နောက်ထပ်တူကျသွားတဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံဟာ
ကြင်နာခြင်းကနေတဖြည်းဖြည်းရမက်ဆန်လာပြီး
အဝတ်စားတွေပါချွတ်ကုန်ကြပြီ~
"သတိထားပေးနော်မောင် မလုပ်တာကြာပြီမို့
အသစ်လိုဖြစ်နေပြီ~"
"အင်းပါ မောင်သတိထားပါ့မယ်...ပြွတ်စ်~"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် ဂျောင်ကုလည်တိုင်တွေပေါ်
အနမ်းခြွေရင်း ရင်အုံတွေဆီရောက်တော့
ချယ်ရီသီးတွေကိုစုပ်လိုပ်လေရဲ့~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
