"မဖြစ်ဘူး မောင်!!"
သူတို့ဆီတည့်တည့်ကျလာတဲ့တိုင်လုံးကြီးဟာ
ထယ်ယောင်းကျောပေါ်မရောက်ခင်
အလင်းတန်းတစ်ခုဖြတ်ဝင်သွားပြီး တိုင်လုံးက
နံရံကိုထွက်ပေါက်ဖြစ်အောင်တိုက်လိုက်လို့ဂျောင်ကုချက်ချင်းသတိရသွားတာသူ့အဖွား~
"အဖွား..အဖွားတစ်ခုခုဖြစ်ပြီမောင်~"
"အစ်ကိုအသေးလေး!"
သတိလစ်သွားပြီဖြစ်တဲ့ဂျောင်ကုကို
စိတ်ပူစွာနဲ့အမြန်ပွေ့ချီကာ
အပြင်ထွက်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမြင်သွားတဲ့Wakanaတစ်ယောက်အချီကြီးပြုံးသွားလေပြီ~
*နောက်ဆုံးတော့လဲ ငါ့လက်ထဲပြန်ရောက်လာတာပါဘဲထယ်ယောင်းရယ်~*
Wakanaကဝမ်းသာပီတိဖြစ်နေဘေမဲ့
ထယ်ယောင်းတို့အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်မှာတော့
ဂျောင်ကုထင်တဲ့အတိုင်းသူ့အဖွားကမှော်ပညာကိုသုံးထားပြီးသွေးအန်ကာဆုံးပါးနေလေပြီ~
"ဘယ်လိုဖြစ်လာကြတာလဲကွယ် အဖွားဖြစ်သူကဆုံး
မြေးကလဲရင်ထိတ်စရာမြင်ကွင်းနဲ့~"
"မြန်မြန်လေးကြည့်ပေးပါဦး အသက်အန္တာရယ်ထိခိုက်နိုင်လား လူကြီးရောကလေးရော~"
"လာ လာ ဒီမှာချလိုက်~"
အဒေါ်ကြီးတွေကသတိလစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကို
အဝတ်စားအမြန်လဲပေးလိုက်ကြပြီး
သေချာစစ်ဆေးကြရာအသက်အန္တာရယ်မရှိသလို
ဗိုက်ထဲကကလေးလဲအဆင်ပြေနေတယ်။
"တော်သေးတာပေါ့ ကလေးရောမိခင်ပါအဆင်ပြေတယ်
ဒါဘေမဲ့သတိရလာလို့သူ့အဖွားကိုမြင်ရင်တော့~~"
"သေချာလေးကရုစိုက်ပေးကြပါဦး
ကျွန်တော်ကပြန်သွားရမှာမို့ အခုအစောင့်ပေးနိုင်တော့ဘူး~"
"ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းကောင်းသွားပါသခင်ငယ်လေး~"
"အစ်မရေမြန်မြန်ကြည့်ပါဦး ဒါရေမွှာပေါက်တာမဟုတ်လား~"
"အား~~"
အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ရဲ့စကားနဲ့အတူ
ငြီးထွားရင်းနိုးလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းမပြန်နိင်သေးဘဲဂျောင်ကုကို
သွားထူဖက်ထားပေးရပြီ~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
