ထယ်ယောင်းရောWakanaပါဖခင်တွေကို
ဆုံးရှုံးလိုက်ရလို့ဝမ်းနည်းနေကြချိန်ထယ်ယောင်းက
ဘာမှမစားနို၈် မလုပ်နိုင်ဖြစ်နေဘေမဲ့ ဝမ်းနည်းခြင်းကနေ
ဒေါသအဖြစ်ပြောင်းသွားတဲ့Wanakaကတော့
kimအိမ်တော်ရဲ့နေရာတိုင်းမှာ
ဂျပန်စစ်သားတွေကိုထားထားတာ~
"သခင်မ အစေခံတစ်ယောက်ကခွင့်မပြုဘဲအပြင်ထွက်ပါတယ်~"
"သတ်လိုက်~"
"Hai~"
အစေခံတွေအပေါ်စည်းကမ်းတွေလဲအရမ်းတင်းကျပ်လာပြီး
ထယ်ယောင်းတို့ညီအစ်ကိုတွေလဲအချိန်ပြည့်
စောင့်ကြည့်ခံနေရကာ ဂျပန်စစ်သားတွေမပါဘဲ ဘယ်မှမသွားရ~
"အချည်နှောင်ခံကြိုးတွေမရှိတော့ဘူးလေ
ငါတို့ဒီအိမ်ကထွက်ပြေးစို့ ဂျောင်ကုကိုလဲခေါ်ခဲ့လိုက်~"
"မပြေးဘူး ဒီမှာဘဲနေပြီး ထိထိရောက်ရောက်လက်စားချေမယ် ပြေးလိုက်ရင်ဝရမ်းပြေးဘဝနဲ့ပိုပြီးအန္တာရယ်များတယ်~"
ဒီအိမ်ကထွက်သွားဖို့ကိုသခင်လတ်ကအမြဲပြောဘေမဲ့
ထယ်ယောင်းကတော့ဆက်တိုက်ငြင်းနေတုန်းဘဲ~
"ဒီမှာလဲအန္တာရယ်များတာဘဲလေ~"
"မတူဘူးကိုလေး ဒီမှာကအန္တာရယ်များတာမှန်ဘေမဲ့
ကိုယ့်အပြုအမူတွေကိုထိန်းနိုင်သ၍အန္တာရယ်ကင်းတယ်
သူတို့ဂျပန်တွေရဲ့သတင်းအချက်လက်တွေကိုလဲသိရတယ်~"
"ဂျောင်ကုအတွက်ကရော~"
"အစ်ကိုအသေးလေးကိုတော့ ကိုလေးခေါ်သွားပြီး
လုံခြုံတဲ့နေရာမှာထားပေးပါ ဒီမှာအန္တာရယ်များတယ်~"
"ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား~"
"ဆုံးဖြတ်ပြီးပါပြီ~"
"ကောင်းပြီလေ~"
ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်မာနေတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
သခင်လတ်လဲ ဂျပန်တွေမလစ်တဲ့ကြားက
ဂျောင်ကုဆီသွားလေပြီ~
"သခင်လေး~~မောင်အဆင်ပြေနေရဲ့လားဟင်~"
"အင်း အရင်နေ့ကထက်စာရင်အဆင်ပြေလာပါပြီ~"
သူ့ကိုမြင်မြင်ချင်းမေးတာကထယ်ယောင်းအကြောင်းမို့
သခင်လတ်တစ်ယောက်ခံစားချက်ကိုဖုံးကွယ်ရင်း
အပြုံးလေးနဲ့သာပြန်ဖြေလေရဲ့~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
