Η αγάπη τα γιατρεύει όλα

34. Πριν την Ανατολή

Για κάθε νέα ζωή που χαράζει μια άλλη χάννεται, σβήνει. 

Η διατήρηση της ισορροπίας του κόσμου είναι τέτοια που κάθε νέα αρχή σημαίνει το τέλος μιας άλλης...

Τετάρτη, 27 Σεπτεμβρίου, 1967.

Παρίσι.

Γύρω στις τέσσερις το χάραμα. 

Η Τασία ακούει φωνές - ένα ουρλιαχτό - και στη συνέχεια μια εκκωφαντική ησυχία που της τρυπά τη ψυχή. Έντρομη τρέχει προς το δωμάτιο τους. Χωρίς να το πολυσκεφτεί ανοίγει την πόρτα και βλέπει την Ασημίνα αιμόφυρτη στην αγκαλιά του Νικηφόρου που μοιάζει να τα χει χαμένα. Τα μαλλιά της είναι λουσμένα στον ιδρώτα. Το ίδιο και το νυχτικό της. Η εικόνα της σχεδόν απόκοσμη.

- Γιε μου, τι συμβαίνει; Τι πάθατε;  

- Η Ασημίνα, Τασία... Η γυναίκα μου...

Τα δάκρυα του καίνε. Το πρόσωπο του είναι κατακόκκινο. Κατακόκκινο και παραδομένο στο σκοτάδι μιας μοίρας σκληρής και ανελέητης.

- Έχει πέσει ο σφιγμός της. Σπάσανε τα νερά. Γεννάει... της λέει μέσα στον πανικό του.

Η φωνή του είναι τρεμάμενη. Πρώτη φορά τον βλέπει έτσι. Στη θέα της αιμόφυρτης κοπέλας όμως και η ίδια σταστίζει. Με το που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, η φωνή της σπάει και χωρίς να το συνειδητοποιήσει ένα ουρλιαχτό που πάει να πνίξει, βγαίνει προς τα έξω, βρυχάται. 

- Βο - ή - θει - άαα...

***

Λάρισα, Σεβαστέικο.

Έξι παρά τέταρτο περίπου το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1967. 

Το τηλέφωνο χτυπά επίμονα.

Η Αγορίτσα αγουροξυπνημένη τρέχει να απαντήσει. Η φωνή που ακούει στο ακουστικό είναι τρεμάμενη, ταραγμένη. Με το ζόρι την αναγνωρίζει. Είναι η ξαδέρφη της, η Τασία. Της έχει κακά μαντάτα...

- Θεός φυλάξοι! Το κορίτσι μας! αποκρίθηκε με μια κραυγή η Αγορίτσα. Σε παρακαλώ να με ενημερώσεις όταν έχεις νεότερα. Να προσέχεις το πασάκο μου...

-Αγορίτσα; Ποιος είναι στο τηλέφωνο; Έπαθαν κάτι τα παιδιά μου; Ο Κωσταντής μου;

- Όχι, κυρά μου. Τα παιδιά σου καλά είναι. Τι καλά δηλαδή με τέτοια συμφορά... Το κορίτσι, η Ασημίνα μας... δεν μπορώ να το ξεστομίσω...