Ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος του Παρισιού τους είχε μαγέψει. Μυριάδες φωτάκια έδιναν μια αλλόκοτη αίγλη και ζεστασιά στα κρύα βράδια της πόλης. Το θέαμα ήταν μαγικό. Ήταν εξαντλημένοι μα φορτωμένοι με όμορφες αναμνήσεις και ψώνια όταν επέστρεψαν. Τα παλιά στολίδια της Αννέτ τους περίμεναν ώστε να αποκτήσουν ξανά ζωή πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που θα κατεύθανε από λεπτό σε λεπτό.
- Πόσο όμορφα που είναι, καλέ μου! Είναι λες και η Αννέτ έκρυβε ένα χριστουγεννιάτικο θησαυρό.
- Η αλήθεια είναι πως πολλά από αυτά τα αγοράσαμε μαζί με την Αννέτ, Ασημίνα. Όταν ήμουν μικρός πηγαίναμε πάντα μαζί για τα γιορτινά ψώνια. Ήταν πολύ όμορφα. Την ένιωθα μάνα μου, αποκρίθηκε με σπασμένη φωνή ο Νικηφόρος καθώς τα μάτια του βούρκωναν.
Η Ασημίνα τον πήρε αγκαλιά. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που τα λόγια ήταν φτωχά και ανούσια. Μόνο η έμπρακτη απόδειξη της αγάπης της ήταν το δικό του γιατρικό. Ένα γιατρικό που στερήθηκε για μήνες και κόντεψε να χάσει τον εαυτό του. Όχι πια όμως. Κοντά της ένιωθε ζωντανός. Το ίδιο και εκείνη. Το ίδιο και το παιδί τους. Η οικογένεια τους ήταν η δύναμη τους.
- Είναι πολύ όμορφα, μπαμπά! Πότε θα μας φέρουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο;
- Από ώρα σε ώρα, αγόρι μου. Τι θες να κάνουμε μέχρι τότε; του είπε ο Νικηφόρος που προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυα του.
- Να παίξουμε κυνήγι κρυμμένου θησαυρού!!!
- Βρε, δεν κουράστηκες εσύ; τον ρώτησε η Ασημίνα εξαντλημένη.
- Εγώ λέω να ξεκουραστούμε λίγο, να πάρουμε δυνάμεις για να στολίσουμε το πιο όμορφο δέντρο στον κόσμο! Τι λέτε;
- Εντάξει. Αλλά θα μου υποσχεθείς πως μετά θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί, ναι;
- Στο υπόσχομαι!
- Επ, μίλησε κανείς για τραγούδι; ρώτησε ο Λάμπρος όλο κέφι ανακατεύοντας τα μαλλιά του Σέργιου. Νικηφόρε, νομίζω πώς το χριστουγεννιάτικο δέντρο που παραγγείλατε μόλις κατέφθασε.
***
- Σέργιε, τι λες να ξεκινήσουμε την "Άγια Νύχτα"; ρώτησε ο Λάμπρος όλο χαρά παρασύρωντας και τη Λενιώ στο σκοπό τους.
- Ναιι!
**
Ένα μισάωρο αργότερα το χριστουγεννιάτικο έλατο δέσποζε στη σάλα. Είχαν ήδη τοποθετήσει τα φωτάκια και σειρά είχαν τα στολίδια. Όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους. Μια ώρα τους πήρε να το τελειώσουν. Τραγούδησαν, χόρεψαν, γέλασαν. Πρωτοστάτης ο Σέργιος. Το αποτέλεσμα παραμυθένιο. Ξυλινα στρατιωτάκια και αλογάκια, πολύχρωμες μπάλες, χρυσοί άγγελοι και γλειφιντζούρια όπως και κάτι άλλα στολίδια που έμοιαζαν με μπισκοτένια ανθρωπάκια κρέμμονταν από τα πλούσια κλαδιά του. Έλειπε όμως ένα πολύ ξεχωριστό στολίδι.
आप पढ़ रहे हैं
Η αγάπη τα γιατρεύει όλα
फैनफिक्शनΤι κι' αν τα πράγματα γίνονταν αλλιώς; Η λιακάδα μετά τη μπόρα; Η σπίθα της αγάπης στη καταχνιά που φέρει το σκοτάδι; Οι άγριοι καιροί; Διαφάνι 1966. Λίγο πριν μπει ο χειμώνας ήρθε η άνοιξη. Κι όταν το σκοτάδι έμοιαζε να χε διαλυθεί, το...
