Η αγάπη τα γιατρεύει όλα

14. Παραμύθι

Το Παρίσι ήταν βροχερό μεν, εντυπωσιακό δε. Τα πάντα εκεί ήταν τεράστια. Και οι άνθρωποι πόσο κομψοί! Περπατούσαν με τις ομπρέλες τους στους δρόμους μα έμοιαζαν ανενόχλητοι από τη βροχή. Η Λενιώ παρατηρούσε τα πάντα μέσα από το βρεγμένο τζάμι του ταξί που ήρθε να τους πάρει. «Κοίτα να δεις που και οι Γάλλοι έχουν χωράφια», είπε με το που έφυγαν από το αεροδρόμιο και όλοι γέλασαν.

- Θείε, θεία κοιτάξτε! Αυτός είναι ο Πύργος του Άιφελ! Ανέβηκα με τη μαμά και τον μπαμπά τη περασμένη φορά που ήρθαμε. Μπαμπά, γίνεται να ξαναπάμε;

- Εννοείται, αγόρι μου!

- Θείε Λάμπρο, ο πύργος έχει πάνω από χίλια σκαλιά!

- Τι; Μη μου πείτε ότι θα τα ανέβουμε όλα αυτά; Δε θα φτάσουμε ποτέ!

- Όχι, Λενιώ μου. Έχει ανελκυστήρες. Βέβαια μπορείς να ανέβεις μέχρι και το δεύτερο πάτωμα με τα σκαλιά αν θες...

- Όχι να μου λείπει. Εδώ ήρθαμε να ξεκουραστούμε, δεν είναι; Αν είναι να με παθάνετε, να μου το λέγατε να καθόμουν σπίτι, γκρίνιαξε η Λενιώ.

-Είναι όμως εντυπωσιακό κτίσμα, δε μπορείς να πεις; Ε, Λενιώ μου; τη ρώτησε ο Λάμπρος.

- Σίγουρα, αλλά μόνο αν το δούμε από μακριά ή ανέβουμε με τον ανελκυστήρα που είπε η Ασημίνα. Άλλες εκπτώσεις δε κάνω! Όλα κι όλα!

- Να 'το! Φτάσαμε!

-  Σέργιε, θυμάσε το σπίτι από τη προηγούμενη φορά, ψυχή μου;

- Ναι μπαμπά! Είναι πολύ ωραία εδώ!

-Καλέ, ο πύργος του τέτοιου είναι εδώ στο πιάτο μας!

- Ο πύργος του Άϊφελ Λενιώ μου, τη διόρθωσε ο Λάμπρος.

- Αυτουνού, τέλος πάντων! Δε μπορώ να το πιστέψω! Φτάσαμε, όντως;

- Φτάσαμε Λενιώ μου! Τα ωραία μόλις τώρα αρχίζουν!

- Κυρίες και κύριοι, μεγάλοι και μικροί, καλοσωρίσατε στα μέρη που πέρασα μερικά από τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής μου! είπε με λαχτάρα μικρού παιδιού ο Νικηφόρος. Εύχομαι το Παρίσι να είναι ένα όνειρο για εσάς όπως ήταν και εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα για εμένα!

- Ναιιιι!

- Ετοιμαστείτε, σε 1 λεπτό κατεβαίνουμε.

Είχε ήδη σουρουπώσει και οι δρόμοι ολόφωτοι. Είχαν μια πολύ ιδιαίτερη γοητεία που έδινε ένα νοσταλγικό χαρακτήρα στη πόλη. Η Λενιώ είχε μαγευτεί. «Δεν τη λένε άδικα πόλη του φωτός, καρδιά μου», αποκρίθηκε ο Λάμπρος που διάβασε τη σκέψη της και τη πήρε αγκαλιά. Η Λενιώ του έδωσε το πιο ζεστό χαμόγελο της.