Η αγάπη τα γιατρεύει όλα

19. Μετά μουσικής και ποίησης

Bράδυ. Παραμονή Χριστουγέννων, 1966.

Τι μέρα κι αυτή. Ίσα που πρόφτασαν να επιστρέψουν σπίτι. Το χιόνι έπεφτε πλέον πυκνό. Η ώρα κόντευε να γίνει οχτώ. 

- Απόψε αναλαμβάνω εγώ το βραδινό μας και δεν ακούω κουβέντα, είπε η Λενιώ αποφασιστικά με το που επέστρεψαν σπίτι. 

- Κι εγώ! πετάχτηκε ο Λάμπρος που δεν έβλεπε την ώρα να μπει στη κουζίνα με τη γυναίκα του.

- Θα σας βοηθήσω κι εγώ όμως! είπε ο Σέργιος όλο χαρά.

- Ναιιι! αποκρίθηκε ο Λάμπρος χαρούμενος, πιάνοντας τον μικρό στους ώμους του.

- Ωραία, τότε εμείς θα ετοιμάσουμε το τραπέζι και θα ανάψουμε το τζάκι. Και μετά το φαϊ ξέρετε είναι ώρα για χορό, είπε πρόσχαρα ο Νικηφόρος. 

Αφού δείπνησαν, τσούγκρισαν τα ποτήρια τους και αντάλλαξαν ευχές το έριξαν στο χορό. Χόρεψαν από τζαζ μέχρι και ρον εν ρολ. Το καταυχαριστήθηκαν όσο τίποτα άλλο. Έφερναν σβούρες μέσα στο σαλόνι και γελούσαν με τα καμώματα τους. Ειδικά η Λενιώ που πρώτη φορά χόρευε σ' αυτούς τους ρυθμούς.

Μια ώρα αργότερα ήταν όλοι εξαντλημένοι. Ο Λάμπρος με τη Λενιώ είχαν ήδη αποσυρθεί στο δωμάτιο τους ενώ η Ασημίνα έβαζε τον μικρό για ύπνο. 

- ...και έκτοτε, καθώς λέγεται, δεν υπήρχε άνθρωπος που να γιορτάζει τα Χριστούγεννα καλύτερα από τον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Τέλος!

- Μαμά, ο Σκρουτζ άλλαξε επειδή το τρίτο φάντασμα του είπε πως θα πεθάνει μόνος του και πως κανείς δεν τον αγαπούσε;

- Περίπου. Βλέπεις, ο Σκρουτζ, από τότε που ήταν νέος είχε ερωτευτεί τα λεφτά και το χρυσό με αποτέλεσμα να βάλει αυτά πάνω από τις σχέσεις του με τους αγαπημένους του. Έγινε φιλάργυρος. Τόσο πολύ που στο τέλος οι άνθρωποι του δεν άντεξαν και τον εγκατέλειψαν. Αυτό αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, του στοίχησε πολύ. Έτσι απομακρύνθηκε από όλους, έχοντας μόνη έγνοια τα λεφτά του και πως να γίνει πιο πλούσιος.

- Αυτό δεν είναι καλό, έτσι μανούλα;

- Πολύ σωστά, αγόρι μου. Γιατί δεν είναι σωστό να έχουμε το μυαλό μας στα λεφτά! Και το πιο σημαντικό είναι πως πρέπει να δείχνουμε στους φίλους και την οικογένεια μας πόσο τους νοιαζόμαστε και τους αγαπάμε. Τους ανθρώπους μας. Κανείς δε μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη. Ούτε καν ο Σκρουτζ. Τόσα χρόνια που ζούσε χωρίς αγάπη έγινε δύστροπος και άκαρδος. Ήταν λες και δεν είχε ζωή μέσα του. Τίποτα δε μπορούσε να του δώσει χαρά.